8 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów – Wikipedia, wolna encyklopedia
8 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów (8 Pułk Lekkokonny) – polska jednostka kawaleryjska na żołdzie francuskim.
Utworzony dekretem z dnia 7 lutego 1811 roku jako 2 Pułk Ułanów Nadwiślańskich, nazywany 8 pułkiem ułanów francusko-polskich (chevau-légers lanciers) 18 kwietnia 1812. 15 lipca tegoż roku przemianowany na 8 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów[1].
Dowódcy
[edytuj | edytuj kod]- płk Tomasz Andrzej Łubieński (7 lutego 1811).
Bitwy i potyczki
[edytuj | edytuj kod]- Krasny (14 listopada 1812), nad rzeką Berezyną (28 listopada 1812), Bautzen (20 maja 1813) i Kulm (30 sierpnia 1813).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pachoński 1966 ↓, s. 336.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Bielecki, Wielka Armia Napoleona, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1995, ISBN 83-11-09889-1.
- Marian Brandys, Kozietulski i inni
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Jan Pachoński: Wojskowość polska w dobie legionów i Księstwa Warszawskiego 1795-1815. W: Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. Tom II (1648-1864). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966.