Agrafka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2023-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Agrafka (fr. agrafe: „spinka, klamra, zapinka, przypinacz”) – rodzaj zapinki wykonanej z drutu, której jeden koniec zahacza się za zagięcie znajdujące się na drugim końcu. Służy do szybkiego łączenia dwóch elementów tkaniny lub, w przypadku agrafki wędkarskiej, sztucznej przynęty z żyłką.

Historia agrafek

Agrafki stosowano już za czasów cesarza bizantyjskiego Bazylego II. W przeszłości zwykle miały charakter ozdobny. Archeolodzy nazywają klasyczne starożytne agrafki fibulami. W Polsce dawniej zwane były zapinkami. Stanowiły element polskiego stroju służący do przypinania piór do czapki.

Nowoczesną wersję agrafki wymyślił w 1849 r. Walter Hunt.

Agrafki obecnie

Agrafki są często wykorzystywane jako ozdoby w strojach punków. Niekiedy wysterylizowane agrafki wykorzystuje się jako kolczyki i piercingi. Oprócz tego wykorzystuje się je w celach do których zostały stworzone - przy łączeniu różnych przedmiotów (jak np. materiału w krawiectwie, lub sztucznej przynęty z żyłką – w wędkarstwie). Często są także używane do spinania końców bandaży, chust trójkątnych, wykonywania temblaków i naprawy rozdartych ubrań. W survivalu mają także zastosowanie jako haczyki do łowienia ryb.