Akwizycja języka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Akwizycja języka, przyswajanie języka – stopniowe nabywanie umiejętności językowych i komunikacyjnych w danym języku, tj. umiejętności rozumienia danego języka i mówienia nim. Pojęcie to odnosi się zwykle do nabywania mowy ojczystej przez dziecko, ale bywa także odnoszone do osób dorosłych. Niekiedy akwizycja językowa jest odróżniana od nauki języka jako procesu kontrolowanego[1].

Akwizycja mowy ojczystej jest związana z ogólnym rozwojem dziecka, z rozwojem jego myślenia i zdolności poznawczych[1]. W odpowiednich warunkach dziecko zdrowe opanowuje warstwę dźwiękową języka, system gramatyczny, a także wystarczający zasób słownictwa, semantykę i pragmatykę, przy czym proces ten ma przebieg stopniowy[1].

Akwizycja językowa jest przedmiotem zainteresowań językoznawstwa, jak też psychologii, pedagogiki, logopedii i medycyny[1]. Badania w zakresie akwizycji języka przybierają zatem charakter interdyscyplinarny[1].

Akwizycja językowa może się wiązać z przyswajeniem różnych dialektów, np. lokalnego bądź środowiskowego wariantu języka oraz prestiżowej odmiany standardowej[2][3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Saicová Římalová 2017 ↓.
  2. Clark 2003 ↓, s. 373.
  3. Jeff Siegel, Social Context, [w:] Catherine J. Doughty, Michael H. Long (red.), The Handbook of Second Language Acquisition, Malden–Oxford: Blackwell Publishing, 2003, s. 201, DOI10.1002/9780470756492.ch8, ISBN 978-1-4051-5188-7, ISBN 978-0-6312-1754-1, ISBN 978-0-4707-5649-2, OCLC 437159247 (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]