Alaksandr Szlubski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alaksandr Szlubski, biał. Аляксандр Шлюбскі, ps. Alesia Harotnia, Zwiastun, A. Znicz, Kazalnik, Etnograf (ur. 16 czerwca 1897 w Mieżawie koło Połocka, zm. 1941 w łagrze) – białoruski naukowiec, literaturoznawca i etnograf.

Urodził się w rodzinie duchownego prawosławnego. W latach 191821 pracował w bolszewickiej administracji Witebska. Od 1919 roku zajmował się naukowo folklorem i etnografią. W 1922 roku ukończył witebski oddział Moskiewskiego Instytutu Archeologicznego. Od 1918 do 1923 pracował w archiwach Witebska, Połocka, Wieliża i Orszy.

W 1923 roku podjął współpracę naukową z Inbiełkultem. Od 1929 do 1930 roku pracował w Instytucie Historii Akademii Nauk Białoruskiej SRR. Pisywał do czasopism białoruskojęzycznych, m.in. "Nasz kraj", "Połymja", Uzwyszsza", "Maładniak", "Radawaja ruń". Jego prace naukowe na temat folkloru i literatury Białorusi były wydawane przez Inbiełkult w dwóch tomach (1927-28) pod nazwą "Materyjały da wywuczennia falkloru i mowy Wiciebszczyny".

3 kwietnia 1930 roku został aresztowany przez NKWD jako członek Związku Wyzwolenia Białorusi. Za "szkodnictwo i antyradziecką agitację" został skazany przez sąd na 5 lat więzienia w Niżnym Nowogrodzie. Ponownie aresztowany w czerwcu 1935 roku w okolicach Leningradu. Dalsze losy nieznane. Za pierwszy wyrok rehabilitowany w 1960 roku, rehabilitacji za wyrok z 1935 roku prokuratura w Leningradzie w 1990 roku odmówiła.

Dzieła

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Маракоў Л. У., "Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі 1794-1991. Энц. даведнік", T. 2-3, Mińsk 2003, ISBN 985-6374-04-9