Albert Schickedanz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Albert Schickedanz
	; Grób Alberta Schickedanza na cmentarzu Kerepesi.
Data i miejsce urodzenia	14 października 1846 ; Biała
Data i miejsce śmierci	11 lipca 1915 ; Budapeszt
Przyczyna śmierci	miażdżyca
Miejsce spoczynku	Kerepesi
Zawód, zajęcie	architekt, malarz
	Multimedia w Wikimedia Commons

Albert Schickedanz (ur. 14 października 1846 w Białej, zm. 11 lipca 1915 w Budapeszcie) – architekt i malarz związany z Budapesztem, reprezentant eklektyzmu.

Urodził się w Białej (dziś Bielsko-Biała) na pograniczu Galicji i Śląska w niemieckojęzycznej rodzinie wyznania ewangelickiego, dzieciństwo spędził jednak w Kieżmarku na Spiszu, skąd pochodzili oboje jego rodzice (ojciec był właścicielem ziemskim, matka córką tamtejszego pastora). Kształcił się na politechnice w Karlsruhe oraz w Wiedniu u Karla Tietza. Po studiach (1868) pracował w budapeszteńskich biurach architektonicznych Antala Szkalnitzkiego i Miklósa Ybla. W 1878 został sekretarzem w Muzeum Sztuki Stosowanej w Budapeszcie, a od 1884 do emerytury w 1901 wykładał rysunek i morfologię architektury w Węgierskiej Królewskiej Akademii Sztuki Stosowanej.

Na przełomie XIX i XX wieku Schickedanz zaprojektował obiekty, które uczyniły go znanym; skupione są one na placu Bohaterów wieńczącym najbardziej reprezentacyjną aleję Budapesztu – aleję Andrássyego:

Mniej znane dzieła Schickedanza to mauzoleum Lajosa Batthyánya na cmentarzu Kerepesi (1871) oraz dwie wille – przy Bajza utca 14 i własna przy Nyúl utca 16 (1906). Jest on ponadto autorem cokołów budapeszteńskich pomników Ferenca Deáka i Jánosa Aranya. Jako malarz tworzył głównie pejzaże miejskie. Przechowywane są w Muzeum Historycznym Budapesztu.

Zmarł w wieku 69 lat na miażdżycę. Pochowano go cmentarzu Kerepesi.

Bibliografia

K. Fülep: Österreichisches Biographisches Lexikon 1815–1950. T. X. Wiedeń: Austriacka Akademia Nauk, 1992, s. 107. ISBN 3-7001-2186-5. (niem.).
Schickedanz Albert. W: Magyar nagylexikon. T. XV: Pon – Sek. Budapeszt: 2002, s. 861. ISBN 963-05-6611-7. (węg.).
Schickedanz Albert. „Tizennegyedik évfolyam”. 6, s. 316–319, 1915. (węg.).