Alipiusz (Chotowicki) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alipiusz
Antonij Chotowicki
Biskup winnicki
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

17 listopada 1901
Dorosyn (obwód wołyński)

Data i miejsce śmierci

30 maja 1977
Odessa

Biskup winnicki
Okres sprawowania

1964–1975

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Prezbiterat

1922

Chirotonia biskupia

14 czerwca 1958

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

14 czerwca 1958

Miejscowość

Charków

Miejsce

Sobór Zwiastowania

Konsekrator

Stefan (Procenko)

Współkonsekratorzy

Guriasz (Jegorow), Andrzej (Suchenko), Innocenty (Leofierow)

Alipiusz, imię świeckie Antonij Antonowicz Chotowicki (ur. 4 listopada?/17 listopada 1901, zm. 30 maja 1977) – prawosławny arcybiskup winnicki i bracławski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie kapłana prawosławnego Antoniego Chotowickiego we wsi Dorosyn (obecnie rejon Rożyszcze, obwód wołyński). Ukończył Studium Duchowne w Mylczach (obecnie rejon starowyżowski w obwodzie chmielnickim). W 1922 został wyświęcony na kapłana przez biskupa wołyńskiego i żytomierskiego Awerkiusza (późniejszego świętego, nowomęczennika). Pracował w różnych świątyniach eparchii żytomierskiej. Za działalność w czasie II wojny światowej otrzymał medal „Za dzielną pracę w latach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej 1941–1945”. W czasie wojny zginął na froncie jego jedyny syn. Po wojnie owdowiał. Pracował wówczas w różnych świątyniach Żytomierza i był sekretarzem eparchii żytomierskiej. Zgodnie z decyzją Świętego Synodu po złożeniu ślubów zakonnych i przyjęciu imienia Alipiusz został 14 czerwca 1958 wyświęcony na biskupa połtawskiego i krzemieńczuckiego. W czasie swej pracy pasterskiej kierował także eparchią dniepropetrowską, następnie znów połtawską, winnicką, kijowską i ponownie winnicką. W 1975 w związku z chorobą przeszedł na emeryturę i wyjechał do monasteru Zaśnięcia Matki Bożej w Odessie. Zmarł 30 maja 1977.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Архієпископ Варфоломій. “Мілецький Свято-Миколаївський монастир”. – Рівне, 2002. – С. 130-131.