Altair 1 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Producent | |
---|---|
Człon rakiet | Thor Able, Atlas Able, Atlas C Able, Blue Scout 2, Delta, Delta A, Delta B, Delta C |
Materiały napędowe | stały materiał pędny |
Rok pierwszego startu | 1959 |
Rok ostatniego startu | 1969 |
Koszt jednostkowy | 0,6 mln USD |
Osiągi | |
Siła ciągu przy starcie | 12,45 (w próżni) kN |
Impuls właściwy w próżni | 256 s |
Impuls właściwy na poz. morza | 233 s |
Maks. czas działania | 38 s |
Wymiary | |
Długość | 1,83 m |
Średnica | 0,46 m |
Rozpiętość | 0,46 m |
Masa pustego | 30 kg |
Masa maksymalna | 238 kg |
Silniki | |
Silnik 1. |
Altair 1 – amerykański człon rakiet nośnych. Stanowił zwykle ostatni człon rakiet. Używany od 1959 przez całą dekadę. Napędzany silnikiem rakietowym X-248 na paliwo stałe. Doczekał się ulepszenia w postaci silnika X-248A – modyfikację oznaczono Altair 1A.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Mark Wade: Altair 1. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2006-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-09-03)]. (ang.).