Amy Lowell – Wikipedia, wolna encyklopedia

Amy Lowell

Amy Lowell
Data i miejsce urodzenia	9 lutego 1874 Boston
Data i miejsce śmierci	12 maja 1925 Boston
Narodowość	amerykańska
Język	angielski
Dziedzina sztuki	literatura
Gatunek	poezja
Multimedia w Wikimedia Commons

Amy Lawrence Lowell (ur. 9 lutego 1874 w Bostonie; zm. 12 maja 1925, tamże) – amerykańska poetka i krytyczka związana z nurtem imagizmu.

Pośmiertnie – w roku 1926 – wyróżniona nagrodą Pulitzera za osiągnięcia w dziedzinie poezji.

Siostra Percivala Lowella^[1]. W Can Grande's Castle (1918) i innych cyklach poetyckich, wyszedłszy z francuskiego parnasizmu do wolnego wiersza i prozy rytmicznej, stała się przywódczynią imagizmu w Ameryce. Jej twórczość o świetnym poczuciu formy jest raczej intelektualnie i technicznie opanowana. Najlepsze są jej poematy epickie, zwłaszcza Legends (1921). Selected Poems (1928). Świetne studia krytyczne: Six French Poets (1915) i Tendencies in Modern American Poetry (1917), szeroko zakrojona biografia Johna Keatsa (1925, 2 t).

Urodziła się w zamożnej rodzinie. W wieku lat siedemnastu opuściła prywatną szkołę, by zająć się swoimi starzejącymi się rodzicami, lecz nadal uczyła się sama. Swój pierwszy wiersz napisała w roku 1902 po tym, gdy zobaczyła słynną aktorkę Eleonorę Duse na scenie.

W roku 1909 Amy poznała inną aktorkę, Adę Russell, z którą następnie związała się emocjonalnie. Pozostały razem aż do śmierci Amy^[2][3]. Na język polski wiersze Lowell tłumaczyli Leszek Engelking i Andrzej Szuba.