Andreas Faulhaber – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andreas Faulhaber

Data i miejsce urodzenia	21 maja 1713 Kłodzko
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 1757 Kłodzko
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	jezuici
Prezbiterat	29 września 1750
Multimedia w Wikimedia Commons

Andreas Faulhaber (ur. 21 maja 1713 w Kłodzku, zm. 30 grudnia 1757 tamże) – duchowny katolicki, jezuita.

Pochodził z kłodzkiej rodziny mieszczańskiej. Jego starszy brat Augustyn pobierał nauki teologiczne na Uniwersytecie Karola w Pradze, a następnie został księdzem w Kłodzku. Andreas zaś przeznaczony był z woli ojca do przejęcia warsztatu wieżowych zegarów mechanicznych, który mieścił się przy ul. Czeskiej. Ukończył gimnazjum i przez 14 lat pracował jako nauczyciel domowy, zbierając fundusze na dalszą edukację i tak 29 września 1750 otrzymał święcenia kapłańskie.

Pracował następnie przez 7 lat w różnych parafiach na terenie hrabstwa kłodzkiego m.in. w Lądku Zdroju, Dusznikach Zdroju i Kłodzku, gdzie był nauczycielem w miejscowym gimnazjum jezuickim.

W tym czasie spora cześć ludności ziemi kłodzkiej była pochodzenia słowiańskiego ksiądz Faulhaber nauczył się języka czeskiego i polskiego, aby móc się z nimi porozumieć. W międzyczasie zajmował się malarstwem i rzeźbiarstwem. Napisał też książeczkę poświęconą Arnosztowi z Pardubic.

Na okres jego działalności duszpasterskiej przypadła III wojna śląska. Z wojska pruskiego uciekało wielu żołnierzy, a księżom katolickim zakazano udzielania im spowiedzi, co było formą represji wymierzonej przeciwko Kościołowi katolickiemu.

Andreas Faulhaber został aresztowany 5 września 1757 na podstawie zeznań dwóch dezerterów: Josepha Nentwiga i Johanna Georga Veitha, którzy zeznali zaraz po schwytaniu, że do dezercji namówił ich na spowiedzi ks. Faulhaber. Rozkaz schwytania kapłana wydali ówczesny komendant twierdzy kłodzkiej de la Motte-Foque i jego zastępca major d’O.

Po dwóch miesiącach procesu, 28 października, mimo iż nie przyznał się do winy, został skazany na śmierć przez króla pruskiego Fryderyka II Wielkiego. W trakcie procesu odmówiono mu prawa do obrońcy^[1].

30 grudnia 1757 został powieszony bez sakramentów i z zakazem pogrzebania zwłok. Jego zwłoki wisiały ponad dwa lata, do czasu przybycia oddziałów austriackich. Jak wtedy stwierdzono, nie uległy one cudownie rozkładowi.

Uroczysty pogrzeb odbył się 28 lipca 1760 w kościele pw. Wniebowzięcia NMP. Na nagrobku napisano:

Wielce czcigodny kapłan Andreas Faulhaber. Przez siedem lat pilny duszpasterz, syn i kapłan miasta Kłodzka. Więziony był haniebnie w tutejszej twierdzy, lecz chwalebnie przed nieprzyjacielem dochował wierności tajemnicy spowiedzi, przez co utracił życie na szubienicy 30 grudnia 1757 roku w wieku 44 lat. Odtąd znieważone wszystkie członki jego ciała nietknięte wisiały na powrozie przez dwa lata i siedem miesięcy. A powierzone ziemi przez armię austriacką, pochowane zostały w tym miejscu z należytą pobożnością 28 lipca 1760. Ufamy, że męka jego będzie wynagrodzona^[2].

Od XVIII w. kilkakrotnie podejmowano próby beatyfikacji księdza Faulhabera, jednak były one przerywane m.in. w 1939 wybuchem II wojny światowej.

• J. Kōgler, Die Chroniken der Grafschaft Glatz, część 2, Die Pfarrei- und Stadtchroniken von Glatz, Habelschwerdt, Reinerz mit den zugehörigen Dörfern, nowe wyd.: D. Pohl, Modautal 1993.
• Kłodzko. Dzieje miasta, pod red. R. Gładkiewicza, wyd. MZK, Kłodzko 1998.
• A. Herzig, M. Ruchniewicz, Dzieje Ziemi Kłodzkiej, wyd. Dobu/Oficyna Wydawnicza Atut, Hamburg-Wrocław 2006.