Andrzej Niwiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Niwiński
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

1948
Warszawa

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: egiptologia, ikonografia religijna
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1979

Habilitacja

1989

Profesura

2000

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski; Wydział Historyczny; Instytut Archeologii

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RP

Andrzej Stefan Niwiński (ur. w 1948 w Warszawie) – polski archeolog, specjalista w dziedzinie ikonografii religijnej i mitologicznej okresu XXIXXII dynastii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1971 ukończył studia archeologii śródziemnomorskiej na Uniwersytecie Warszawskim, jako uczeń profesora Kazimierza Michałowskiego. Doktorat uzyskał w 1979, a habilitację w 1989. Pracownik Zakładu Archeologii Egiptu w Instytucie Archeologii UW. Brał udział w Polskiej Misji Archeologicznej w świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari w latach 1972–1974.

Prowadził cykl telewizyjnych pogadanek o starożytnym Egipcie w audycji Kwant. Od 1999 kieruje pracami Misji Skalnej nad świątynią Hatszepsut. Jest także założycielem i prezesem Stowarzyszenia Miłośników Egiptu HERHOR.

W 2022 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[1].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

W języku polskim:

  • "Mity i symbole starożytnego Egiptu", Warszawa 1992, 1995, 2001
  • "Bóstwa, kulty i rytuały starożytnego Egiptu", Warszawa 1993, 2004
  • Egipt zapomniany czyli Michała hr. Tyszkiewicza "Dziennik podróży do Egiptu i Nubii (1861–62)", Opracowanie i wstęp Andrzej Niwiński, Warszawa 1994
  • Czekając na Herhora... Odkrywanie tajemnic Teb Stubramnych czyli szkice z dziejów archeologii Egiptu, Warszawa 2003
  • Hieny i Lotosy, Wydawnictwo PRO-EGIPT, Warszawa 2012 – fabuła oparta na faktach

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]