Andrzej Turowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bernard

Andrzej Turowicz
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	28 października 1904 Przeworsk
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1989 Kraków
Miejsce pochówku	Tyniecki cmentarz parafialny w Krakowie
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	benedyktyni
Prezbiterat
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Turowicz OSB (ur. 28 października 1904 w Przeworsku, zm. 25 listopada 1989 w Krakowie) – polski matematyk, benedyktyn (przyjął imię Bernard) i kapłan katolicki^[1].

W 1946 roku otrzymał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim, na podstawie rozprawy O funkcjonałach multiplikatywnych ciągłych (Annales Polonici Mathematici, XX, 1947). W 1963 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego, a w 1969 roku został profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Matematycznym PAN^[2]. Jego prace dotyczyły różnych tematów jak:

• równania różniczkowe,
• analiza funkcjonalna,
• algebra,
• teoria sterowania i automatycznej regulacji,
• rachunek prawdopodobieństwa,
• logika matematyczna,
• teoria gier,
• analiza numeryczna.

Jego młodszym bratem był Jerzy Turowicz^[3].

• Teoria wyznaczników i macierzy z zastosowaniem do teorii równań liniowych i form 1 i 2 stopnia (Kraków 1949, nakładem Kółka Matematyczno-Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego)
• Geometria zer wielomianów (Warszawa 1967, Wydawnictwo Naukowe PWN)
• Reguła Mistrza, Reguła św. Benedykta (przekł. Tomasz M. Dąbek, Bernard Turowicz). Tyniec – Wydawnictwo Benedyktynów, Kraków 2006.

• Biogram Andrzeja Turowicza na wiw.pl/matematyka