Angina Prinzmetala – Wikipedia, wolna encyklopedia

Angina Prinzmetala, dławica Prinzmetala, dusznica Prinzmetala, dławica naczynioskurczowa, dławica odmienna (łac. angina vasospastica, angina Prinzmetali) – rzadka odmiana choroby niedokrwiennej serca, opisana po raz pierwszy w roku 1959 przez Myrona Prinzmetala i współpracowników^[1], wywołana miejscowym skurczem pojedynczej tętnicy wieńcowej. W wytycznych ETK, ACC i AHA zaliczana jest do przewlekłych zespołów wieńcowych.

W anginie Prinzmetala dochodzi do lokalnego spazmu (skurczu) naczyniowego dużej tętnicy wieńcowej, wywołanego przez napływ jonów wapnia do miocytów gładkich.

Charakterystyczne cechy anginy Prinzmetala to:

• uniesienie odcinka ST w elektrokardiogramie (obraz taki jak w zawale serca, w typowej chorobie niedokrwiennej występuje obniżenie tego odcinka)
• brak wzrostu aktywności enzymów (troponiny I lub T, CK-MB, AST) – wzrost jest charakterystyczny dla zawału
• pacjenci ze stwierdzoną anginą Prinzmetala są zwykle o 10 do 20 lat młodsi od pacjentów z typową postacią choroby niedokrwiennej
• u chorych nie występują najczęściej typowe czynniki ryzyka choroby niedokrwiennej (cukrzyca, hiperlipidemie, nadciśnienie tętnicze, otyłość), częste natomiast jest palenie papierosów
• pacjenci z tą postacią choroby zwykle dobrze tolerują wysiłek, dolegliwości (typowe dla choroby niedokrwiennej serca, niekiedy z tachyarytmiami i omdleniami) pojawiają się najczęściej we wczesnych godzinach rannych, budząc pacjenta
• charakterystyczne dla tej choroby są okresy zaostrzeń na przemian z okresami remisji
• angina Prinzmetala często współistnieje z migreną, zespołem Raynauda lub astmą aspirynową
• może być także wywołana spożyciem alkoholu, zaburzeniami emocjonalnymi, przyjmowaniem 5-fluorouracylu lub cyklofosfamidu.

U około połowy chorych stwierdza się, metodami kardiologii inwazyjnej, zwężenie bliższego odcinka zajętej tętnicy wieńcowej. W diagnostyce choroby znajduje zastosowanie próba z ergonowiną.

Angina Prinzmetala wymaga leczenia dużymi dawkami nitratów i antagonistami wapnia (werapamilem, diltiazemem) – charakteryzuje się wówczas dobrym rokowaniem (5-letnie przeżycie powyżej 90%).

• Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 149–150. ISBN 83-7430-031-0.
• Barbara Dąbrowska, Andrzej Dąbrowski: Podręcznik elektrokardiografii. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1993, s. 219–220. ISBN 83-200-1648-7.

• Artykuł z eMedicine (ang.)
• Prinzmetal's angina w bazie Who Named It (ang.)