Anthony Seldon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sir Anthony Francis Seldon
Ilustracja
Londyn, 2014[a]
Data i miejsce urodzenia

2 sierpnia 1953
Londyn

Zawód, zajęcie

nauczyciel
historyk polityczny
pisarz
publicysta

Narodowość

angielska

Tytuł naukowy

dr

Alma Mater

Worcester College w Oksfordzie,
London School of Economics,
University of Westminster,
King’s College London

Pracodawca

University of Buckingham,
Wellington College,
Brighton College,
St Dunstan's College i inne

Rodzice

Arthur Seldon[1],
Marjorie Seldon[b]

Odznaczenia
Knight Bachelor, FRHistS, FRSA, FKC
Strona internetowa

Anthony Seldon (ur. 2 sierpnia 1953 w Londynie)[2] – angielski historyk polityczny, ekonomista, pedagog, pisarz; autor biografii brytyjskich polityków i kilkudziesięciu innych książek[3][4], współzałożyciel i pierwszy dyrektor Centre for Contemporary British History (Institute of Historical Research)[5], komentator bieżących wydarzeń politycznych i doradca historyczny 10 Downing Street[6][7], inicjator międzynarodowego stowarzyszenia G20 Schools, zaangażowany w reorganizację wielu brytyjskich szkół średnich i wyższych, m.in. Brighton College, Wellington College (Berkshire), University of Buckingham; współzałożyciel Action for Happiness[8][9] i przewodniczący International Positive Education Network (IPEN)[10], gubernator Royal Shakespeare Company[11], członek Royal Historical Society (FRHistS) i Royal Society of Arts (FRSA), Fellowship of King's College (FKC), wyróżniony tytułem Knight Bachelor[12][13].

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Anthony’ego Seldona, Arthur Seldon (1916–2005), był najmłodszym synem żydowskich uciekinierów z Rosji, którzy zmarli w czasie pandemii hiszpańskiej grypy w 1919 roku[14], gdy A. Seldon-senior miał trzy lata. Dorastał we wschodnim Londynie w ubogiej rodzinie adopcyjnej. Przeżycia wczesnego dzieciństwa pozostawiły ślady w jego psychice (brak pewności siebie, jąkanie, zob. zaburzenia nerwicowe), jednak zdobył wykształcenie w London School of Economics, a w 1955 roku wspólnie z Ralphem Harrisem z High Cross (późniejszym Lordem) założył Institute of Economic Affairs, w którym odegrał istotną rolę[1].

Matka Anthony’ego Seldona, Marjorie Seldon (1919–2014), wytrwale zabiegała o emocjonalny spokój w domu i o umocnienie pewności siebie męża, wspierała go też w czasie podróży służbowych (m.in. na spotkania Stowarzyszenia Mont Pelerin[14]), jednak zdaniem Anthony’ego Seldona na atmosferę rodzinnego domu mogły rzutować jej niepokoje[15] – np. pamięć trudnej przeszłości[b][14].

Gdy Anthony Seldon (ur. 1953) dorastał na przedmieściach Londynu, jego rodzina była już zaliczana do klasy średniej. Uczęszczał do lokalnych szkół prywatnych (Tonbridge School). Do 14 roku życia był szczęśliwy, lecz w następnych latach stał się skłonny do depresji i podatny na lęki (np. przed snem). W wieku 18 lat próbował zażywania narkotyków. W napisanej po wielu latach książce (Beyond Happiness, 2015) otwarcie analizuje swoje zachowania. Przyznaje, że jego pierwsze 25 lat cechował „hedonizm”, prowadzący do szkodliwych nałogów (starania o maksymalizację osobistej przyjemności i minimalizację bólu)[16][15][17].

Kwalifikacje zawodowe uzyskał w[2][13]:

Praca zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu studiów Anthony Seldon zamierzał zostać pisarzem, reżyserem teatralnym, rolnikiem lub politykiem. Został doradcą oraz autorem wnikliwych biografii polityków. Analizował również zmiany własnego samopoczucia w różnych etapach życia, formułując koncepcje szczęścia, ściśle związane z filozofią indyjską (życie w harmonii z innymi ludźmi, naturą i własnym ciałem)[16]. Wyniki tych analiz wdrażał pracując jako pedagog i organizator szkolnictwa. Są również tematem kolejnych książek. Pracował jako nauczyciel i dyrektor w[18]:

Wellington College, Berkshire[19]
Wellington Academy w Ludgershall (Wiltshire)[20], sponsorowana przez Wellington College, Berkshire
  • Whitgift School[21], kierownik programu polityka (1983–1989)
  • Tonbridge School[22], kierownik programu historia i studia ogólne (1989–1993)
  • St Dunstan's College (Londyn)[23], zastępca dyrektora, później p.o. dyrektora (1993–1997)
  • Brighton College[24], dyrektor (1997–2006)
  • Wellington College[19], Berkshire (2006–2015)
  • University of Buckingham[25] (od 2015)

W Brighton zajmował się nauczaniem i przekształceniami szkoły. W tym czasie napisał i wydał 12 książek, w tym biografię Tony’ego Blaira. Przejście do Wellington College miało związek z pilną potrzebą reorganizacji tej szkoły (zdarzały się w niej m.in. głośne afery narkotykowe) i wysoką oceną poziomu edukacji, osiągniętego w poprzednich latach w Brighton[26].

W czasie wywiadu, udzielonego przed objęciem nowego stanowiska, powiedział m.in. że „uwielbia uczyć”, w przeciwieństwie do pełnienia nudnych rutynowych obowiązków dyrektora. Mimo to podjął się zadania, uznając za swój cel uczynienie „Wellington” świetną, bardzo ekscytującą szkołą, która wniesie wkład w rozwój Wielkiej Brytanii[26]. Za potrzebne uznał szybkie wprowadzenie koedukacji. Podkreślał też, że sukces szkoły zależy od nauczycieli, od których oczekuje pasji, entuzjazmu, energii, wiary i miłości[26]. Po sześciu latach pozycja Wellington College na listach rankingowych była wyższa o 193 miejsca[27].

W 2006 roku A. Seldon współtworzył stowarzyszenie G20 Schools, zrzeszające rosnącą liczbę społecznych (niezależnych) szkół średnich z różnych krajów świata, których dyrektorzy dzielą się swoimi doświadczeniami w czasie corocznych konferencji[28]. Uruchomił też w Wellington pierwszy w Wielkiej Brytanii ogólnodostępny kurs Wellbeing[29] (zob. dobrostan subiektywny, dobrostan psychiczny), zgodny z propozycjami Martina Seligmana, twórcy pojęć wyuczona bezradność i psychologia pozytywna[d][30][31][32]. Wprowadził też w kierowanych przez siebie szkołach program rozwijania „uważności” (zob. medytacja mindfulness, gestalt) dla uczniów i pracowników. Uważa, że współczesnym ludziom brakuje czasu na refleksję, której w tradycyjnym społeczeństwie oddawali się w miejscach kultu religijnego, że dzieciom potrzebne są chwile wytchnienia od szkolnych obowiązków i mediów społecznościowych (np. codzienne dwuminutowe "sesje bezruchu" w programie zajęć szkolnych)[33].

Anthony Seldon przekonuje, że mało zindywidualizowany i opresyjny system edukacji niekorzystnie wpływa na psychikę uczniów, obniżając ich wiarę we własne możliwości, prowadząc do depresji, samobójstw, narkomanii itp. Kurs Wellbeing doprowadził do zmiany stosunku uczniów do szkoły i do wyraźnej poprawy wyników nauczania. Dostrzeżenie korzyści sprawiło, że analogiczne zajęcia zaczęto prowadzić w innych szkołach[34].

1
2
10 kluczy do szczęśliwszego życia[35] (plakat „Akcji dla szczęścia”[8][9])
i zmiany dobrostanu Brytyjczyków w okresie kwiecień 2012 – marzec 2013

Po kilku latach A. Seldon współorganizował inny znany ruch o światowym zasięgu, nazwany Action for Happiness[e], wspierany przez Dalajlamę (AfH, akcja dla szczęścia ludzi – dzieci, młodzieży akademickiej i dorosłych)[36][37][38]. Ruch wywodzi się od Arystotelesa, Thomasa Jeffersona i wielu innych myślicieli (Joseph E. Stiglitz, Amartya Sen i in.), którzy dążenie do szczęścia uważali za najważniejszą motywację ludzkich przedsięwzięć. Szczęście ludzi jest uznawane za lepszy miernik postępu, niż takie mierniki liczbowe, jak dochód narodowy, wskaźniki wzrostu PKB (np. porównania PKB per capita) lub różne wskaźniki jakości życia. Anthony Seldon krytykuje stosowanie liczbowych mierników osiągnięć ucznia lub poziomu szkół (wysokość ocen z egzaminów, liczba absolwentów, którzy zdobywają miejsca na renomowanych uczelniach i in.). Uważa stosowanie takich mierników za przyczynę zjawiska określanego jako „wielkie oszustwo uniwersyteckie”, prowadzącego do obniżania rzeczywistej wartości brytyjskich dyplomów[f][39]. Zabiega o reorganizację systemu szkolnictwa w Wielkiej Brytanii w takim kierunku, aby równocześnie była zachowana niezależność szkół i ich powszechna dostępność (ang. independent schools). W 2007 roku utworzono w Ludgershall (Wiltshire) jedną z pierwszych brytyjskich szkół nazwanych „akademiami”[g] – Wellington College Academy[20]. Szkoła powstała w Ludgershall przez reorganizację Ludgershall Castle School[40]. Jest współfinansowana przez Wellington College m.in. dzięki prywatnej darowiznie byłego ucznia (2 mln funtów). Anthony Seldon jest zwolennikiem programu tworzenia „akademii”. Uważa, że pozwolą one zakończyć „edukacyjny apartheid ”, zlikwidować historyczne i ideologiczne różnice między szkołami niezależnymi i państwowymi[41][42][43].

W tworzącej się stopniowo sieci akademii finansowanych przez państwo wprowadzono lekcje psychologii pozytywnej dla wszystkich uczniów według programu opracowanego przez Richarda Layarda (m.in. współwydawcę World Happiness Report[44])[h]. W październiku 2012 roku kierownictwo programu objął James O'Shaughnessy[i][45][46], który w 2014 roku współtworzył – wraz z Martinem Seligmanem – międzynarodową sieć International Positive Education Network (A. Seldon został prezesem IPEN[j]). Sieć tworzą rodzice, nauczyciele i uczniowie szkół średnich, studenci szkół wyższych, członkowie organizacji charytatywnych, firm i jednostek administracji. Celem działalności jest promowanie metod pozytywnej edukacji[k], wspieranie współpracy ułatwiającej zmiany praktyk edukacyjnych oraz doprowadzenie do reformy polityki rządu[10].

Po odejściu na emeryturę z Wellington College (2015)[47] A. Seldon został wicekanclerzem University of Buckingham, pierwszego w Wielkiej Brytanii uniwersytetu prywatnego, wspieranego przez Margaret Thatcher, jedynego z Królewską Kartą (Royal charter[48]).

Na emeryturze nadal pisze książki, prowadzi działalność publicystyczną, bierze udział w debatach na temat edukacji, polityki i gospodarki oraz w akcjach społecznych; większość obszarów działalności jest powiązana z problemami szczęścia i edukacji. W 2015 roku ukazała się książka zatytułowana Beyond Happiness[l]: The trap of happiness and how to find deeper meaning and joy, w której Seldon zaprezentował nową propozycję rozwoju psychiki człowieka, zmienioną w stosunku do koncepcji psychologii pozytywnej Martina Seligmana. Zaproponował wyróżnienie ośmiu stopni na drodze człowieka do satysfakcjonującego życia (kolejne 5 kroków na osobistej ścieżce życia po wyjściu poza przyjemność, szczęście i radość). Przykładem wyjścia poza szczęście był np. sposób przeżywania cierpienia autora w okresie ciężkiej nieuleczalnej choroby żony, zachowanie spokoju dzięki akceptacji sytuacji (cytat: „… więcej poddań i więcej akceptacji, mniej ego”)[15][49][50].

W kolejnych latach analizował zagrożenia, jakie dla edukacji może nieść szybki rozwój sztucznej inteligencji (prawdopodobieństwo wyzwolenia ludzkiej inteligencji lub infantylizacja ludzkości)[51][52].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Anthony Seldon jest autorem, wpółautorem lub redaktorem książek (wybór)[3]:

  • Churchill’s Indian Summer: The Conservative Government, 1951–1955 (Hodder & Stoughton, 1981)
  • By Word of Mouth: Elite Oral History (współautostwo, Methuen, 1983)
  • Ruling Performance: Governments since 1945 (współautostwo, Blackwell, 1987)
  • Political Parties Since 1945 (Philip Allan, 1988)
  • The Thatcher Effect (współautostwo, Oxford Paperbacks, 1989)
  • Politics UK (współautostwo, Philip Allan, 1991)
  • Conservative Century (współautostwo, Oxford University Press, 1994)
  • The Major Effect (współautostwo, Macmillan, 1994)
  • The Heath Government 1970–1974 (współautostwo, Routledge, 1996)
  • The Contemporary History Handbook (współautostwo, Manchester University Press, 1996)
  • The Ideas that Shaped Post-war Britain (współautostwo, Fontana Press, 1996)
  • How Tory Governments Fall (Fontana, 1997)
  • Major: A Political Life (Weidenfeld and Nicolson, 1997)
  • 10 Downing Street: An Illustrated History (HarperCollins Illustrated, 1999)
  • The Powers Behind the Prime Minister (współautostwo, HarperCollins, 1999)
  • Britain under Thatcher (współautostwo, Routledge, 2000)
  • The Foreign Office: An Illustrated History (HarperCollins Illustrated, 2000)
  • A New Conservative Century (współautostwo, Centre for Policy Studies, 2001)
  • The Blair Effect 1997–2001 (ed. Little, Brown, 2001)
  • Public and Private Education: The Divide Must End (Social Market Foundation, 2001)
  • Partnership not Paternalism (Institute for Public Policy Research, 2002)
  • Brave New City: Brighton & Hove, Past, Present, Future (Pomegranate Press, 2002)
  • The Conservative Party: An Illustrated History (współautostwo, Sutton Press, 2004)
  • New Labour, Old Labour: The Labour Government, 1974–79 (współautostwo, Routledge, 2004)
  • Blair: The Biography, Vol I (Free Press, 2004)
  • The Blair Effect 2001–05 (współautostwo, Cambridge University Press, 2005)
  • Recovering Power: The Conservatives in Opposition since 1867 (współautostwo, Palgrave Macmillan, 2005)
  • Blair Unbound: The Biography, Vol II (współautostwo, Simon & Schuster, 2007)
  • Blair’s Britain 1997–2007 (Cambridge University Press, 2007)
  • Trust: How We Lost it and How to Get It Back (Biteback Publishing, 2009)
  • An End to Factory Schools (Centre for Policy Studies, 2009)
  • Why Schools, Why Universities? (Cass, 2010)
  • Brown at 10 (współautostwo, Biteback Publishing, 2011)
  • Public Schools and the Great War (współautostwo, Pen & Sword Military, 2013)
  • Schools United (Social Market Foundation, 2014)
  • The Architecture of Diplomacy: The British Ambassador's Residence in Washington (współautostwo, Flammarion, 2014)
  • Beyond Happiness: The Trap of Happiness and How to Find Deeper Meaning and Joy[50] (Yellow Kite, 2015)
  • The Coalition Effect, 2010–2015 (współautostwo, Cambridge University Press, 2015)
  • Cameron at 10 (współautostwo, William Collins, 2015), Cameron at 10: The Verdict (William Collins, 2016)
  • The Cabinet Office 1916–2016 – The Birth of Modern British Government (współautostwo, BiteBack Publishing, 2016)
  • The Fourth Education Revolution: Will Artificial Intelligence liberate or infantilise humanity?[51] (Legend Press Ltd, 2018)

Życie rodzinne

[edytuj | edytuj kod]

Anthony Seldon (ur. 1953) jest najmłodszym z trzech synów Arthura i Marjorie Seldon. Ożenił się w 1976 roku z Joanną Pappworth (ur. 1954), córką kontrowersyjnego lekarza (Maurice Pappworth[53] zainteresowany etyką medyczną, m.in. eksperymentami na ludziach) wyróżniającą się absolwentką Oxfordu, innowacyjną nauczycielką, poetką i pisarką[54][55], po ślubie współautorką lub edytorką części publikacji męża (m.in. By Word of Mouth[56]). W Wellington była nauczycielką języka angielskiego[57]. Małżeństwo miało troje dzieci (Jessica, Susannah i Adam). W 2011 roku zdiagnozowano u Joanny Seldon nieuleczlany nowotwór[34][58]. W latach 2011–1016 rodzina wspólnie przeżywała walkę z chorobą. Anthony Seldon, któremu żona wielokrotnie udzielała potrzebnego wsparcia psychicznego, dostosował zawodowe plany do potrzeb chorej[17][59][60]. Ułatwił jej m.in. zrealizowanie życiowego celu, jakim było upamiętnienie sylwetki jej ukochanego ojca. Razem odwiedzili Warszawę i Łomżę, w której mieszkał Maurice Pappworth, oraz Treblinkę, gdzie zginęła część rodziny. Książka Joanny Seldon została ukończona 10 dni jej śmiercią 6 grudnia 2016 roku[61]. Została opublikowana w 2017 roku pt. The Whistle-Blower: The Life of Maurice Pappworth: the Story of One Man's Battle Against the Medical Establishment[62]. W tymże roku ukazał się zbiór wierszy Joanny Seldon pod tytułem The Bright White Tree[63] (o terminach obu publikacji autorka dowiedziała się jesienią 2016 roku, w czasie swojej wizyty w ukochanej Francji)[59][60].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Zdjęcie zamieszczone na stronie internetowej 10 Downing Street[76], na której A. Seldon redaguje artykuły nt. współczesnej historii Wielkiej Brytanii[77][78].
  2. ↑ a b Matka Anthony′ego Seldona (Marjorie Willett Perrott Seldon)
    Ojcem Marjorie Willett był pisarz-marksista, inwalida po postrzale w głowę w I bitwie pod Ypres (1914). Cierpiał na depresję. Jest pierwowzorem tytułowego bohatera książki Wilfred i Eileen – pierwszej powieści Jonathana Smitha(inne języki) (pisarza i nauczyciela w szkole Tonbridge, do której później uczęszczał syn Marjorie, Anthony Seldon). W czasie II wojny światowej, w 1939 roku Marjorie straciła swoją pierwszą miłość (zatopienie HMS Royal Oak). W ostatnich miesiącach wojny zginął jej pierwszy mąż. Po wojnie Marjorie Perrott (wdowa z dzieckiem) poznała – w redakcji dziennika handlu detalicznego Store – Arthura Seldona, wówczas młodego autora tekstów nt. polityki społecznej. Zawarli małżeństwo w 1948 roku[64]. Po ślubie długo nie podejmowała realizacji własnych planów, związanych z reorganizacją edukacji. Wróciła do nich po ukończeniu szkół przez dzieci. Przez 25 lat prowadziła w rodzinnym domu salon polityczny, w którym bywali m.in. Margaret Thatcher, Friedrich Hayek, Milton Friedman. W 1975 roku utworzyła grupę nacisku Friends of the Education Voucher in Representative Regions (FEVER[65]), starającą się m.in. o wprowadzenie bonów edukacyjnych i uprawnienie rodziców do wyboru szkół dla swoich dzieci[14]. Po ukończeniu 90 lat była nadal aktywna[66]. Zmarła 3 września 2014 w wieku 94 lat[14].
  3. ↑ Oxford Education Society każdego roku przyznaje nagrody studentom, którzy osiągnęli najwyższe noty za najważniejsze prace na swoich kursach, w tym „top PGCE” (Postgraduate Certificate in Education, PGCE/PGCertEd).
  4. ↑ Martin Seligman jest autorem i propagatorem długofalowego programu PERMA 51 (Pleasure–Engagement–Relationships-Meaning–Accomplishment)[67], nazywanego „manifestem Seligmana”. Dotyczy starań o osiągnięcie do 2051 roku stanu, w którym 51% ludzi odczuje well-being[30][31][32]. Manifest bywa porównywany do planu J.F. Kennedy’ego, dotyczącego „strzału w Księżyc” (początek programu Apollo)[30]; zob. Wikicytaty:

    Jestem przekonany, że nasz naród powinien postawić sobie za cel, aby do końca tego dziesięciolecia umieścić człowieka na Księżycu i sprowadzić go bezpiecznie z powrotem na Ziemię (Kennedy, 25 maja 1961).

  5. ↑ Action for Happiness(inne języki) – organizacja charytatywna z siedzibą w Wielkiej Brytanii, której celem jest zwiększenie szczęścia na świecie (ponad 151 tys. członków z 180 krajów). Opiera się na najnowszych badaniach naukowych. Gromadzi podobnie myślących ludzi ze wszystkich środowisk i wspiera ich w podejmowaniu praktycznych działań na rzecz budowania szczęśliwszego i bardziej opiekuńczego społeczeństwa[8].
  6. ↑ Harry Lambert (sierpień 2019)[39]:

    Never before has Britain had so many qualified graduates. And never before have their qualifications amounted to so little.

  7. ↑ Academy (English school)(inne języki), brytyjskie szkoły niezależne od władz lokalnych, finansowane ze środków państwowych oraz przez różnych sponsorów. W 2007 roku Tony Blair przewidywał, że wszystkie szkoły średnie będą akademiami miejskimi lub uzyskają wsparcie lokalnych przedsiębiorców, co pozwoli kształcić pracowników spełniających zarówno własne aspiracje zawodowe, jak oczekiwania pracodawców[68]. W następnych latach programy tworzenia szkół tego rodzaju budziły kontrowersje, dotyczące m.in. zasad finansowania[69][70] i systemów egzaminowania (IGCSE)(inne języki), GCSE i in.)[71].
  8. ↑ Richard Layard(inne języki) – brytyjski ekonomista, znany m.in. z prac dotyczących „ekonomii szczęścia” (Happiness economics) – związków między rozwojem gospodarczym, jakością życia społecznego i dobrostanem subiektywnym[74][75].
  9. ↑ James O'Shaughnessy, Baron O'Shaughnessy(inne języki) – absolwent Wellington College, brytyjski polityk konserwatywny, w latach 2010–2011 'Director of Policy' w gabinecie Davida Camerona.
  10. ↑ Skrót IPEN oznacza również: International POPs Elimination Network (zob. trwałe zanieczyszczenia organiczne), Internet Privacy Engineering Network, Instituto de Pesquisas Energéticas e Nucleares, International Physical Activity and the Environment Network
  11. ↑ Edukacja pozytywna(inne języki) – edukacja prowadzona z wykorzystaniem psychologii pozytywnej[10][72][73].
  12. ↑ Zobacz też: Ezra Bayda, Beyond Happiness: The Zen Way to True Contentment[79]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Dr. Arthur Seldon CBE 1916 - 2005. [w:] This site is dedicated to the life and works of Arthur Seldon. [on-line]. [dostęp 2019-10-04]. (ang.).
  2. ↑ a b Seldon, Sir Anthony (Francis). [w:] WHO'S WHO [on-line]. Oxford University Press, 2019. [dostęp 2019-09-06]. (ang.).
  3. ↑ a b Anthony Seldon > Books and Pamphlets. [w:] www.anthonyseldon.co.uk/ [on-line]. [dostęp 2019-09-08].
  4. ↑ inauthor:"Anthony Seldon". [w:] Wyszukiwarka amazon.com [on-line]. [dostęp 2019-09-08]. (ang.).
  5. ↑ Michael Kandiah, Virginia Preston: Centre for Contemporary British History. [w:] Making History project [on-line]. The Institute of Historical Research. [dostęp 2019-09-23]. (ang.).
  6. ↑ Sir Anthony Seldon > Political Commentary. [w:] Strona internetowa Anthony Seldona [on-line]. [dostęp 2019-09-08]. (ang.).
  7. ↑ Trust Politics. BBC TWO WALES, 22 marca 2010. [dostęp 2019-09-08]. (ang.). Cytat: „2010 election could mark a turning point in our democracy, a moment to overhaul the way politics works and put trust into the heart of the system.”
  8. ↑ a b c Action for Happiness. actionforhappiness.org. [dostęp 2019-09-06]. (ang.).; (About Us; Our Board)
  9. ↑ a b Beyond Happiness? About the book and Author. [w:] Strona internetowa Action for Happiness [on-line]. [dostęp 2019-09-06]. (ang.).
  10. ↑ a b c International Positive Education Network. [w:] Strona internetowa ruchu [on-line]. IPEN. [dostęp 2019-09-25]. (ang.). about
  11. ↑ Royal Shakespeare Company > About us > Who's who. [w:] Strona internetowa RSC [on-line]. [dostęp 2019-09-08].
  12. ↑ Central Chancery of the Orders of Knighthood. „The London Gazette ; Birthday Honours List —United Kingdom”, s. b2, 14 June 2014. (ang.).  „Dr. Anthony Francis SELDON, Headteacher, Wellington College, Berkshire. For services to Education and to Modern Political History”
  13. ↑ a b Sir Anthony Seldon; Biographical Details. [w:] Strona internetowa anthonyseldon.co.uk [on-line]. [dostęp 2019-09-06]. (ang.).
  14. ↑ a b c d e Marjorie Seldon – obituary. „The Telegraph”, 07 September 2019. Telegraph Media Telegraph Media Group Limitedited. (ang.). 
  15. ↑ a b c Sir Anthony Seldon ; How to go beyond happiness In a new book, Beyond Happiness, Sir Anthony Seldon shares his secrets to achieving sustainable happiness. „The Telegraph”, 23 marca 2015. (ang.). 
  16. ↑ a b Anthony Seldon. Five things I have learned. „BBS News > Education & Family”, 23 April 2011. (ang.). 
  17. ↑ a b Peter Stanford. Anthony Seldon interview: Why would we want to stop at the happiness threshold?. „The Telegraph”, 23 March 2015. (ang.). 
  18. ↑ Sir Anthony Seldon > Educational Career. [w:] Strona internetowa Anthony Seldona [on-line]. [dostęp 2019-09-09]. (ang.).
  19. ↑ a b Wellington College. [w:] Strona internetowa [on-line]. [dostęp 2019-09-23]. (ang.).
  20. ↑ a b The Wellington Academy Vision, Core Values. Our Sponsor, Community Campus. [w:] Strona internetowa Wellington Academy (Tidworth, Wiltshire) [on-line]. [dostęp 2019-09-23]. (ang.).
  21. ↑ Whitgift School. [w:] Strona internetowa [on-line]. [dostęp 2019-09-23]. (ang.).
  22. ↑ Tonbridge School. [w:] Strona internetowa [on-line]. [dostęp 2019-09-23]. (ang.).
  23. ↑ St Dunstans College. [w:] Strona internetowa [on-line]. [dostęp 2019-09-23]. (ang.).
  24. ↑ Brighton College. [w:] Strona internetowa [on-line]. [dostęp 2019-09-23]. (ang.).
  25. ↑ University of Buckingham. [w:] Strona internetowa [on-line]. [dostęp 2019-09-23]. (ang.).
  26. ↑ a b c Tim Walker (wywiad z Anthony Seldonem. Superhead Anthony Seldon and his challenge to improve Wellington College. „The Independent”, 6 października 2005. ISSN 0951-9467. (ang.). 
  27. ↑ Ian Hunt. Sir Anthony Seldon: the value of a good head. „The Telegraph”, 30 Jun 2015. (ang.). 
  28. ↑ Cathi Choi. Hudnut hosts international G20 summit. „The Chronicle”, March 24, 2009. the Harvard-Westlake Chronicle. (ang.). 
  29. ↑ Wellbeing. [w:] Strona internetowa Wellington College [on-line]. 2006. [dostęp 2019-09-13]. (ang.).
  30. ↑ a b c Brad Desmond: Positive Psychology and Politics: Prioritizing Well-Being and PERMA 51. [w:] PositivePsychology.com [on-line]. 10-10-2016 (19-06-2019). [dostęp 2019-09-08]. (ang.).
  31. ↑ a b Jamie Chamberlin: Flourish 2051. [w:] Monitor on Psychology [on-line]. American Philological Association, October 2011. [dostęp 2019-09-16]. (ang.).
  32. ↑ a b Lisa Buksbaum (założycielka i dyrektor Soaringwords): Sir Anthony Seldon interviews Martin Seligman. [w:] Positive Psychology News [on-line]. Master of Applied Positive Psychology (MAPP, UPenn),, April 8, 2018. [dostęp 2019-09-18]. (ang.).
  33. ↑ Graeme Paton. Seldon: put 'stillness' sessions on the school timetable. „The Telegraph”, 04 Mar 2014. 
  34. ↑ a b Dr Anthony Seldon. Truly happy people are made, not born. „The Independent”, 13 kwietnia 2011. ISSN 0951-9467. (ang.). 
  35. ↑ Vanesse King i zespół 'Action for Happiness': Ten Keys to Happier Living. actionforhappiness.or. [dostęp 2019-10-04]. (ang.).
  36. ↑ Action for Happiness > 10 Keys to Happier Living. [w:] Strona internetowa akcji [on-line]. Action for Happiness. [dostęp 2019-09-10]. (ang.).
  37. ↑ Action for Happiness > search for Anthony Seldon. [w:] Strona internetowa akcji [on-line]. Action for Happiness. [dostęp 2019-09-10]. (ang.).
  38. ↑ Mark Easton. Evening classes that promise to make you happy. „BBC News Services”, 21 September 2015. BBC. (ang.). 
  39. ↑ a b Harry Lambert. The great university con: how the British degree lost its value. „New Statesman > Education”, 21 August 2019. (ang.). 
  40. ↑ Ludgershall – Ludgershall Castle School. [w:] Wiltshire Community > History School [on-line]. Wiltshire Council. [dostęp 2019-09-20]. (ang.).
  41. ↑ College to provide state academy. [w:] BBC News [on-line]. 25 June 2007. [dostęp 2019-09-13]. (ang.).
  42. ↑ Wellington College to run Academy. [w:] BBC News [on-line]. 29 April 2008. [dostęp 2019-09-13]. (ang.).
  43. ↑ Graeme Paton. Independent schools 'could fuel social divides', says Seldon. „The Telegraph”, 24 Nov 2011. (ang.). 
  44. ↑ Ed. John F. Helliwell, Richard Layard, Jeffrey D. Sachs: World Happiness Report 2018. New York: March 14, 2018. ISBN 978-0-9968513-6-7.
  45. ↑ Julie Henry, Public school to create chain of 'happy academies' [online], 2012 (ang.).
  46. ↑ Graeme Paton. Lessons in 'character' should be placed on curriculum. „The Telegraph”, 03 Oct 2013. (ang.). 
  47. ↑ Anthony Seldon to retire as Master of Wellington College. [w:] Strona internetowa Wellington College, Crowthorne, Berkshire > News [on-line]. Wellington College. [dostęp 2019-09-10]. (ang.).
  48. ↑ Royal charters: what are they and how do they work?. [w:] The Guardian [on-line]. Guardian News & Media Limited. [dostęp 2019-09-10]. (ang.).
  49. ↑ Sir Anthony Seldon. 13 ways to happiness... and beyond; Taken from Beyond Happiness). „The Telegraph”, 23 marca 2015. (ang.). 
  50. ↑ a b Anthony Seldon: Beyond Happiness: The trap of happiness and how to find deeper meaning and joy. Hodder, 2016, s. 304. ISBN 1-4736-1944-0. (wyd. 1, Yellow Kite 2015)
  51. ↑ a b Anthony Seldon, Oladimeji Abidoye: The Fourth Education Revolution: Will Artificial Intelligence Liberate Or Infantilise Humanity. Legend Press Ltd, 2018, s. 370. ISBN 1-908684-95-X. ACM, opinie
  52. ↑ Sir Anthony Seldon calls on educators to embrace the fast approaching revolution of Artificial Intelligence. [w:] Strona internetowa Heriot-Watt University > News [on-line]. hw.ac.uk/news, 10 May 2019. [dostęp 2019-09-16]. (ang.).
  53. ↑ Allan Gaw. Finding Maurice Pappworth. „Nigerian Medical Journal”. 52 (4), s. 278, 2011 Oct-Dec. DOI: 10.4103/0300-1652.93804. (ang.). 
  54. ↑ Welcome to Joanna Seldon. [w:] Strona internetowa Joanny Seldon (ur. 4 sierpnia 1954, zm. 6 grudnia 2016) [on-line]. [dostęp 2019-10-03]. (ang.).
  55. ↑ wyniki wyszukiwania dla Joanna+Seldon. [w:] Books Google [on-line]. [dostęp 2019-10-01].
  56. ↑ Anthony Seldon, Joanna Pappworth: By Word of Mouth: Elite Oral History. Methuen, 1983, s. 258. ISBN 0-416-36740-2.
  57. ↑ Joanna Seldon. [w:] Strona internetowa Wellington College [on-line]. Wellington College. [dostęp 2019-10-01]. (ang.).
  58. ↑ Anthony Seldon. I have done all I can for Wellington, but not for Joanna. „The Telegraph”, 26 Apr 2014. Telegraph Media Group Limited. (ang.). 
  59. ↑ a b Anthony Seldon. My wife’s last tribute. „The Jewish Chronicle”, November 16, 2017. (ang.). 
  60. ↑ a b Anthony Seldon, Caring for my dying wife brought us even closer together [online], 2017 (ang.).
  61. ↑ Lady Joanna Seldon. „The Times > Obituaries”, 16th of December 2016. (ang.). 
  62. ↑ Joanna Seldon: The Whistle-Blower: The Life of Maurice Pappworth: the Story of One Man's Battle Against the Medical Establishment. Legend Press Ltd, 29 Sep 2017, s. 196 ss.
  63. ↑ Joanna Seldon: The Bright White Tree. Worple Press, 06 February 2017, s. 72. ISBN 978-1-905208-38-8.
  64. ↑ Arthur Strenton – nekrolog. „The Telegraph - obituaries”, 13 października 2005. (ang.). 
  65. ↑ Clyde Chitty: Towards a New Education System: The Victory of the New Right?. Routledge, 25 wrz 2017 (wyd. 1: 1989), s. 260. ISBN 1-351-53883-7.
  66. ↑ Laurie Owen (Home Instead Senior Care), Dr. Jane Potter (University of Nebraska Medical Center ): Understanding Alzheimer's & Types Of Dementia. [w:] Posted by Marjorie R. Seldon [on-line]. April 13, 2012. [dostęp 2019-09-09]. (ang.).
  67. ↑ David Sze (Research Editor at The Huffington Post): The Father of Positive Psychology and His Two Theories of Happiness. [w:] HuffPost [on-line]. [dostęp 2019-09-21]. (ang.).
  68. ↑ City academies are future - Blair. [w:] BB News [on-line]. 30 March 2007. [dostęp 2019-09-13]. (ang.).
  69. ↑ Union 'outraged' at head teacher £200,000 pay package. „BBC News”, 13 July 2010. 
  70. ↑ Sean Coughlan (BBC News education correspondent). £260m 'wasted' in axing school building plans. „BBC News > Education & Family”, 13 July 2010. (ang.). 
  71. ↑ Edward Malnick. Dozens of private schools branded failures in controversial new league tables. „The Telegraph”, 29 Jan 2015. (ang.). 
  72. ↑ Jie-Qi Chen, Gillian Dowley McNamee. Positive Approaches to Learning in the Context of Preschool Classroom Activities. „Early Childhood Education Journal”. 39 (1), s. 71–78, April 2011. ISSN 1082-3301. (ang.). 
  73. ↑ Sabina Ratajczak: 8. Pozytywna edukacja – zastosowanie idei psychologii pozytywnej w edukacji, przykłady dobrych praktyk. W: praca zbiorowa, redakcja naukowa: Zdzisława Dacko-Pikiewicz: Edukacja ekologiczna we współczesnej szkole. Dąbrowa Górnicza: Wyższa Szkoła Biznesu, kwiecień 2018, s. 117-130. ISBN 978-83-65621-24-5.
  74. ↑ Richard Layard. Happiness and Public Policy: A Challenge to the Profession. „Economic Journal, Conference Papers”. 116 (510), s. C24–C33, March 2006. Royal Economic Society. Blackwell Publishing. (ang.). 
  75. ↑ Richard Layard: Setting Happiness as a National Goal by Richard Layard. [w:] Extreme democracy [on-line]. From The Futurist, July - August 2007 Posted by Paul Schumann, July 2, 2007. [dostęp 2019-09-27]. (ang.).
  76. ↑ Prime Minister's Office, 10 Downing Street > History and tour. [w:] Strona internetowa [on-line]. GOV. UK. [dostęp 2019-09-28]. (ang.).
  77. ↑ News story; Leading historians give new insight to Number 10. [w:] Strona internetowa [on-line]. Prime Minister's Office, 10 Downing Street, 2 February 2012. [dostęp 2019-09-28]. (ang.).
  78. ↑ Anthony Seldon: History 10 Downing Street > Introduction – by Sir Anthony Seldon. [w:] Strona internetowa [on-line]. GOV. UK. [dostęp 2019-09-28]. (ang.).
  79. ↑ Ezra Bayda: Beyond Happiness The Zen Way to True Contentment. Shambhala Publications, 2011 (I wyd. 2010), s. 164. ISBN 1-59030-921-9. (Book Review by Frederic and Mary Ann Brussat)

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anthony_Seldon&oldid=75021871”