Anturium – Wikipedia, wolna encyklopedia

Anturium

Anthurium Scherzera
Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	żabieńcowce
Rodzina	obrazkowate
Podrodzina	Pothoideae
Rodzaj	Anturium
Nazwa systematyczna
Anthurium Schott Wiener Z. Kunst 3: 828 (1829)
Typ nomenklatoryczny
Anthurium acaule (Jacq.) Schott[3]
Synonimy
Podospadix Raf. Strepsanthera Raf.[4]
Multimedia w Wikimedia Commons

Anturium, kitnia (Anthurium Schott) – rodzaj roślin zielnych z rodziny obrazkowatych, obejmujący około 850 opisanych gatunków neotropikalnych (łączną ich liczbę szacuje się na około tysiąc). Rodzaj ten jest w obrębie rodziny obrazkowatych najbogatszym w gatunki i najbardziej zróżnicowanym morfologicznie. Wiele kultywarów tego rodzaju uprawianych jest na całym świecie, w tym w Polsce, przemysłowo na kwiaty cięte lub jako rośliny pokojowe.

Obszar występowania anturium sięga od północnego Meksyku (Tamaulipas i Nayarit) i Wielkich Antyli do południowej Brazylii, północnej Argentyny i Paragwaju. Różnorodność gatunkowa tego rodzaju jest największa w Panamie oraz w Kostaryce, a także na nizinach i wyżynach północnej Ameryki Południowej, w mniejszym stopniu również w górach południowego Meksyku i południowej Brazylii^[5].

82 gatunki anturium są endemiczne dla Panamy, w tym 26 występuje jedynie na zachód od Strefy Kanału Panamskiego, a 30 na wschód od tej Strefy. Trzy gatunki endemiczne: A. hutchisonii, A. sanctifidense i A. antonioanum są szeroko rozpowszechnione w tym kraju^[6]. 26 gatunków anturium jest endemicznych dla Meksyku, np. rozpowszechnione A. andicola, A. chiapasense, A. schlechtendalii ssp. jimenezii, A. nizandense, A. ovandense, A. pedatoradiatum i A. podophyllum. A. beltianum jest gatunkiem endemicznym dla Nikaragui, A. lancetillense dla Hondurasu, a A. armeniense, A. parvispathum i A. retiferum dla Gwatemali^[5].

Pokrój

Wzniesione, pnące lub zwisłe rośliny zielne^[7].

Łodyga

Rozgałęzia się sympodialnie^[5]. Międzywęźla, w zależności od gatunku, są skrócone lub bardzo wydłużone^[8]. Na każdym międzywęźlu występuje pojedynczy profil, większy od niego katafil oraz jeden liść właściwy i kwiatostan (niekiedy bezpłodny). Wraz z wiekiem rośliny skórka łodygi brązowieje i obsycha^[5].

Korzenie

Zwykle licznie wyrastają z każdego węzła łodygi^[8]. U gatunków klasyfikowanych do sekcji Polyphyllium korzenie są liczne, krótkie, smukłe i rosną łukowato wzdłuż międzywęźli. W przypadku większości gatunków z sekcji Pachyneurium oraz gatunków o krótkich międzywęźlach korzenie są bardzo liczne i tworzą gęstą, splątaną i niemal przylegającą masę wzdłuż łodygi. W wielu przypadkach u roślin z tego rodzaju doszło do rozróżnienia funkcji korzeni. Niektóre pełnią wyłącznie funkcje wspierające, podczas gdy inne rosną w górę, pełniąc funkcje asymilacyjne. U gatunku Anthurium gracile występują korzenie pokryte warstwą welamenu, służące do absorpcji wilgoci z powietrza^[5].

Liście

Katafile są zwykle lancetowate, zwykle zielone, szybko wysychają, brązowiejąc, czerwieniejąc lub żółknąc. U niektórych gatunków odpadają, jednakże w przypadku większości przedstawicieli tego rodzaju pozostają na roślinie, redukując się z czasem do siateczki włókien, akumulującej martwą materię organiczną^[5]. Jedynie u dwóch gatunków z sekcji Polyphyllium katafile nie występują^[9]. Liście właściwe zwykle skupione wierzchołkowo na łodydze^[8]. Ogonki liściowe anturium są sztywne lub elastyczne i kończą się kolankiem^[8]. Są bardzo zróżnicowane w przekroju, ich budowa stanowi istotną cechę rozróżniającą poszczególne gatunki tych roślin. W przypadku większości przedstawicieli tego rodzaju ogonki są w przekroju cylindryczne. Wiele gatunków pochodzących z Meksyku ma ogonki D-kształtne i żłobkowane. Przekrój ogonków innych gatunków bywa również trójkątny, trapezoidalny lub kwadratowy. W przypadku niektórych gatunków, np. A. schlechtendalii ogonki różnią się w przekroju nawet w ramach tej samej populacji^[5]. Blaszki liściowe anturium są zwykle niemal skórzaste, rzadko cienkie lub całkowicie skórzaste. Ich kształt jest bardzo zróżnicowany, przeważnie są jajowate, eliptyczne lub lancetowate, często sercowate u nasady^[8]. U gatunków z sekcji Porphyrochitonium, Tetraspermium i Digitinervium blaszki posiadają gruczołkowate punkciki. Blaszki liściowe gatunków z sekcji Calomystrium pokryte są brązowawymi plamkami. Liście roślin z sekcji Cardiolonchium zawierają brodawkowate komórki epidermy, a z sekcji Calomystrium widoczne idioblasty zawierające rafidy^[5]. Nerw główny jest gruby, a żyłki przewodzące pierwszorzędowe często tworzą żyłkę marginalną^[8].

Kwiaty

Z węzłów łodygi wyrastają pojedyncze kwiatostany typu kolbiastego pseudancjum. Podobnie jak w przypadku ogonków liściowych budowa pędu kwiatostanowego roślin z rodzaju anturium jest zróżnicowana. Przeważnie pędy te są w przekroju cylindryczne, a także spłaszczone, U-kształtne, kanciaste, kwadratowe, trójkątne lub trapezoidalne i często żeberkowane. Istotną cechą różnicującą gatunki anturium jest także długość pędu kwiatostanowego w stosunku do ogonka liściowego^[5]. Pochwa kwiatostanu wyrasta ukośnie z wierzchołka pędu i jest przeważnie płaska, lancetowata, jajowata, sercowata lub rzadziej łódkokształtna, przeważnie jest odchylona lub odgięta, niekiedy wzniesiona, a rzadko kapturkowato obejmuje kolbę. Rzadko jest zwinięta u nasady. Pochwy kwiatostanowe są często bardzo kolorowe. Siedząca lub osadzona na krótkiej szypule kolba jest jednolita, zwykle zwęża się w kierunku wierzchołka, rzadziej jest cylindryczna, zgrubiała lub kulista, niekiedy skrzywiona^[8]. Pokryta jest na całej długości ściśle położonymi w spiralach, przeważnie przedsłupnymi, obupłciowymi kwiatami o ściętych, rombowatych, czworokątnych lub czteropłatkowych wierzchołkach i prostych lub esowatych krawędziach. Okwiat składa się z 4 spłaszczonych listków, szerszych i trójkątnych przy wierzchołku. Każdy kwiat posiada prostą, dwukomorową zalążnię, o znamieniu ze szczelinowatym wgłębieniem. W każdej komorze zalążni znajduje się jeden zalążek (rzadko więcej). Poza tym kwiaty zawierają cztery pręciki o spłaszczonych, mięsistych nitkach wynoszących pylniki na poziom listków okwiatu (rzadko ponad okwiat). Główki pręcików są dwukomorowe, szersze niż dłuższe. Pylniki otwierają się przez podłużną szczelinę. Pyłek jest różnobarwny^[8]. Kolor kwiatów, a więc i kolor kolby kwiatostanu od zielonego do fioletowo-purpurowego. U wielu gatunków kolor zmienia się wraz z fazą dojrzewania kwiatów lub po przekwitnięciu rośliny. U wielu gatunków kwiaty anturium wydzielają wyraźny aromat, słodki w przypadku roślin o jasnych kolbach lub imitujący gnijące owoce w przypadku tych o ciemnych kwiatach. W przypadku większości gatunków zapach wydzielany jest jedynie około południa^[5].

Owoce

Owocostan zwykle zwisły, niekiedy wzniesiony, składa się z różnobarwnych jagód, podłużnych do jajowatych, o cienkim egzokarpie oraz mięsistym, soczystym, przezroczystym i słodkim mezokarpie. Każda jagoda składa się z dwóch komór, zawierających po jednym, spłaszczonym nasieniu^[8].

Gatunki podobne

Przedstawiciele rodzaju skrzydłokwiat, którzy zamiast katafili tworzą pochwy liściowe^[7].

Rozwój

Wieloletnie, wiecznie zielone rośliny zielne, przeważnie fanerofity: epifity, hemiepifity lub litofity (np. A. reflexinervium), również naziemne chamefity (np. A. clarinervium) i reofity (tylko A. amnicola)^[10]. Większość gatunków anturium jest wyłącznie owadopylna, istnieją doniesienia o gatunkach zapylanych przez kolibry i wiatropylnych^[11]. Rośliny z tego rodzaju wykorzystują zjawisko protogynii w celu zapobieżenia samozapyleniu. Badania biologii rozmnażania A. formosum i A. consobrinum wykazały, że proces kwitnienia tych roślin trwa od 8 do 15 dni i dzieli się na trzy fazy: trwającą 2–3 dni fazę aktywności słupków, fazę nieaktywną oraz trwającą 3–5 dni fazę aktywności pręcików. W okresie płodnym rośliny w godzinach 6:30–22:00 produkują słodki aromat przywabiający owady^[12]. Owadami zapylającymi anturium są chrząszcze z rodzin ryjkowcowatych i kusakowatych, pszczoły właściwe z plemienia Euglossini oraz muchówki z rodzin pryszczarkowatych i wywilżankowatych^[11].

Siedlisko

Wilgotne lasy równikowe oraz równikowe lasy górskie^[10].

Cechy fitochemiczne

Organy roślin z rodzaju anturium, w szczególności liście i łodygi, zawierają niewielką ilość kryształów szczawianu wapnia. Kontakt skóry z sokami tej rośliny może spowodować wysypkę. Objawy związane z doustnym przyjęciem anturium, takie jak obrzęk warg, języka i gardła, są łagodne i szybko przemijające^[13].

Interakcje z innymi gatunkami

Anturium są roślinami żywicielskimi dla czerwców z gatunków: Ceroplastes floridensis, Coccus angustatus, Saissetia anthurii, Chrysomphalus dictyospermi i Ch. perseae^[14], Pinnaspis buxi i Pygidium floriniae^[15] oraz mączlików z gatunku Aleurotulus anthuricola^[16].

Historia badań taksonomicznych

Pierwszy przegląd rodzaju anturium wraz z propozycją dalszego jego podziału przedstawił w roku 1860 Heinrich Wilhelm Schott w pracy Prodromus Systematis Aroidearum. Schott opisał 183 znane wówczas gatunki anturium w podziale na 28 sekcji^[9]. W 1905 roku Adolf Engler opublikował w Das Pflanzenreich rewizję rodzaju, w której opisał 486 gatunków i mieszańców. W pracy tej Engler przedstawił również nową propozycję podziału rodzaju na 18 sekcji, opierając się na różnicach morfologicznych roślin^[17]. Przez kolejne dekady jedynymi pracami na temat anturium były publikacje o odkryciach nowych gatunków. Wielki wkład w tym zakresie mieli tacy botanicy jak Paul Carpenter Standley, Julian Alfred Steyermark i Eizi Matuda^[5]. Na początku lat osiemdziesiątych XX wieku Thomas B. Croat opublikował dwie rewizje rodzaju ograniczone do 274 gatunków występujących w Meksyku i Ameryce Środkowej^[6] oraz zaproponował, razem z Richardem D. Shefferem, modyfikację podziału rodzaju przedstawioną przez Englera. Od czasu publikacji tych prac Croat, samodzielnie lub razem z innymi botanikami, opisał ponad 340 kolejnych gatunków z tego rodzaju^[4].

Pozycja rodzaju według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG IV z 2016)

Należy do monotypowego plemienia Anthurieae^[18], podrodziny Pothoideae, rodziny obrazkowatych (Araceae), rzędu żabieńcowców (Alismatales) w kladzie jednoliściennych (ang. monocots)^[2].

Podział rodzaju według Croata i Sheffera^[9]

Autorzy, bazując na pracach Schotta i Englera, zaproponowali podział rodzaju na 18 sekcji, rozróżnionych głównie cechami morfologicznymi roślin:

• 
  Anthurium scandens
  (sekcja Tetraspermium)
• 
  Anthurium gustavii
  (sekcja Calomystrium)
• 
  Anthurium trifidum
  (sekcja Semaeophyllium)
• 
  Anthurium pentaphyllum
  (sekcja Dactylophyllium)

• Tetraspermium Schott – kilka gatunków roślin o cienkich łodygach z długimi międzywęźlami, cienkich i odpadających katafilach, eliptycznych i spiczastych u nasady blaszkach liściowych pokrytych gruczołowatymi punkcikami, krótkich kolbach i jagodach zawierających co najmniej 4 nasiona; liczba chromosomów 2n = 24, 30 (A. tonduzii Engl. i A. trinerve Miq. w siedliskach w Surinamie), 48 i 84 (A. scandens (Aubl.) Engl.);
• Gymnopodium Engl. – jeden gatunek (A. gymnopus Griseb.) pnącza o wydłużonych międzywęźlach, odpadających katafilach, niemal okrągłych blaszkach liściowych, długich kolbach osadzonych na długich szypułach i jagodach zawierających do 4 nasion; liczba chromosomów 2n = 30;
• Porphyrochitonum Schott – około 250 gatunków anturium o smukłych łodygach z krótkimi międzywęźlami, wydłużonych, nie sercowatych blaszkach liściowych pokrytych gruczołowatymi punkcikami, z jedną lub więcej wyraźną żyłką marginalną oraz jagodami zawierającymi 3 lub więcej nasion; liczba chromosomów 2n = 30 (np. A. bakeri, A. bicollectivum, A. lancifolium, A. scherzerianum);
• Digitinervium Sodiro – kilka gatunków roślin o grubych blaszkach liściowych z gruczołowatymi punkcikami i dwiema lub więcej parami żyłek pierwszorzędowych stromo wyrastających i rozszerzających się gwałtownie wierzchołkowo; liczba chromosomów 2n = 28, 29, 30 i 31 (np. A. ovatifolium, A. lentii, A. crassifolium, A. lingua);
• Pachyneurium Schott – wiele gatunków roślin o krótkich, gęsto ukorzenionych łodygach, tworzących rozetę liściową, o blaszkach liściowych lancetowatych, jajowatych lub sercowatych, bez żyłki marginesowej i młodych liściach zwiniętych w sposób nietypowy dla roślin obrazkowatych, tj. oba brzegi blaszki zwinięte są w kierunku nerwu głównego; liczba chromosomów 2n = 30 (np. A. affine, A. crassinervium, A. cubense, A. salviniae, A. schlechtendalii, A. ranchoanum, A. schottianum), a także 48 (A. jenmanii) i 60 (A. crenatum, A. solitarium);
• Polyphyllium Engl. – dwa gatunki (A. flexile i A. clidemioide) o bardzo smukłych łodygach z licznymi korzeniami rosnącymi łukowato wzdłuż międzywęźli, nie tworzące katafili lecz pochwy liściowe; liczba chromosomów 2n = 60;
• Leptanthurium Schott – jeden gatunek (A. gracile) wyróżniający się korzeniami pokrytymi warstwą welamenu; liczba chromosomów 2n = 20, 40, 60;
• Decurrentia Schott – trzy gatunki (A. decurrens, A. pittieri i A. guayaquilense) o krótkich międzywęźlach i wcześnie wyrastające słupki kwiatów; liczba chromosomów 2n = 30;
• Xialophyllum Schott – kilka gatunków o łodydze wzniesionej lub pnącej z długimi międzywęźlami, blaszkach liściowych cienkich, dłuższych niż szerszych, przeważnie zielonych kwiatostanach i zielonkach lub żółtawo-zielonych owocach; liczba chromosomów 2n = 30 (np. A. testaceum, A. bredemeyeri, A. caucanum), 60 (A. microspadix) i 63 (A. pulchellum);
• Polyneurium Engl. – kilka gatunków o łodygach z długimi lub krótkimi międzywęźlami i cienkich blaszkach liściowych z wieloma niemal równoległymi żyłkami pierwszorzędowymi; liczba chromosomów 2n = 30 (A. caperatum, A. ravenii), 30+2B i 60 (A. wallisii);
• Urospadix Engl. – najliczniejsza sekcja roślin charakteryzujących się krótkimi łodygami z krótkimi międzywęźlami i blaszkami liściowymi dużo dłuższymi niż szerszymi (przeważnie lancetowatymi, ale także sercowatymi u nasady) o licznych, wyraźnych żyłkach pierwszorzędowych; liczba chromosomów 2n = 30 (np. A. binotii, A. comtum, A. crassipes, A. galeotii, A. miguelianum, A. olfersianum, A. vittariifolium), 28 i 56 (A. bellum) oraz 124 (A. lucidium);
• Cardiolonchium Schott – kilka gatunków o średniej wielkości, krótkich łodygach z krótkimi międzywęźlami, bruzdkowanych lub żeberkowanych ogonkach liściowych i pędach kwiatostanowych, aksamitnych blaszkach liściowych; liczba chromosomów 2n = 30+B (np. A. crystallinum, A. magnificum, A. regale, A. warocqueanum);
• Chamaerepium Schott – jeden gatunek (A. radicans) charakterystyczny przez krótkie, eliptyczne kolby; liczba chromosomów 2n = 30 lub 50;
• Calomystrium Schott emend. Engler – wiele gatunków o sercowatych, przeważnie grubych blaszkach liściowych, często pokrytych odosiowo jasnymi plamkami, z wyraźnymi idioblastami zawierającymi rafidy, trwałymi katafilami, które z wiekiem schną stając się czerwonawo-brązowe lub brązowe, pochwami kwiatostanu w kolorach pastelowych, od białego do głęboko czerwonego oraz kwiatami wydzielającymi słodki, przyjemny aromat; liczba chromosomów 2n = 30 (np. A. andreanum, A. formosum, A. hoffmannii, A. nymphaeifolium);
• Belolonchium Schott emend Engl. – kilka gatunków (np. A. bogotense, A. brownii, A. concinnatum, A. gualeanum, A. incurvatum, A. rigidifolium, A. variegatum) o sercowatych liściach i budowie innych organów nie pozwalającej zakwalifikować ich do innych sekcji; liczba chromosomów 2n = 30, 28+1f (A. patulum) i 90 (A. supianum);
• Semaeophyllium Schott – kilka gatunków o wyraźnie trójdzielnych do trójsiecznych blaszkach liściowych i krótkich łodygach z krótkimi międzywęźlami; liczba chromosomów 2n = 30 lub 60 (np. A. falcatum, A. furcatum, A. garagaranum, A. grexavium, A. insigne, A. rimbachii, A. truncicolum, A. tilaranense, A. tridigitatum), a także 34 i 30+1f (A. signatum);
• Schizoplacium Schott – siedem gatunków (A. angustisectum, A. expansum, A. longissimum, S. palmatum, A. pedatum, A. pedatoradiatum i A. podophyllum) o dłoniastodzielnych blaszkach liściowych; liczba chromosomów 2n = 30, 39;
• Dactylophyllium Schott – kilka gatunków o trójlistkowych do dłoniastozłożonych blaszkach liściowych (np. A. brevipedunculatum, A. buchtienii, A. clavigerum, A. croatii, A. eminens, A. kunthii, A. pentaphyllum, A. polydactylum, A. polyschistum); liczba chromosomów 2n = 30, 60.

Lista gatunków

 Osobny artykuł: Lista gatunków z rodzaju anturium.

Nazwy dwóch gatunków anturium związane są z Polską:

• Anthurium rzedowskii został nazwany na cześć meksykańskiego botanika polskiego pochodzenia, Jerzego Rzedowskiego,
• Anthurium warszewiczii A.Braun ex Schott (obecnie uznany za synonim Anthurium sinuatum Benth. ex Schott) – nazwany na cześć polskiego botanika Józefa Warszewicza.

Toponimia nazwy naukowej

Nazwa naukowa rodzaju pochodzi od greckich słów άνθος (anthos – kwiat) i ουρά (oura – ogon) i odnosi się do kwiatów zebranych w ogoniaste kolby^[17].

Nazwy rodzajowe

W 1894 roku w Słowniku nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich (...) rodzajowi Anthurium przypisano polską nazwę kitnia^[19]. Już 6 lat później w Słowniku polskich imion rodzajów oraz wyższych skupień roślin (...) oprócz nazwy kitnia użyto nazwy anturyum^[20], która – z uwzględnieniem reformy ortografii języka polskiego z początku XX wieku (y→i) – przyjęła się i jest stosowana do dzisiaj^[21]. W języku angielskim i niemieckim nazwa zwyczajowa anturium odnosi się do ptaków z rodzaju flamingów (odpowiednio flamingo flower i Flamingoblumen).

127 gatunków anturium znajduje się w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych, w tym 41 jako zagrożone wyginięciem^[22]:

Głównym zagrożeniem dla tych gatunków jest niszczenie siedlisk związane z przekształcaniem lasów w pola uprawne i pastwiska^[22].

Rośliny lecznicze

Indianie Chacabo z Boliwii używają Anthurium gracile w przypadku zapalenia wyrostka robaczkowego^[23]. W tradycyjnej medycynie Majów jako środek przeczyszczający stosowano lek przygotowywany z korzeni rośliny z rodzaju anturium (x buc tum, prawdopodobnie A. tetragonum), Eupatorium odoratum (x tok abam) z rodziny astrowatych i małych roślin z rodzaju cibora (x tu put su'uc)^[24].

Rośliny ozdobne

Z uwagi na atrakcyjne i trwałe kwiatostany anturium są najczęściej uprawianymi na kwiat cięty roślinami z rodziny obrazkowatych. Najistotniejszymi ekonomicznie przedstawicielami tego rodzaju są^[25]:

• anturium Andrego, o czerwonej, połyskującej pochwie o wyraźnej nerwacji i wydłużonych, sercowatych liściach, osiągające wysokość 60 cm,
• Anthurium nymphaeifolium, o różowych, wydłużonych pochwach i sercowatych liściach,
• anturium Scherzera, o czerwonej pochwie i zwiniętych kolbach oraz wydłużonych liściach, osiągające wysokość 75 cm,
• Anthurium ×ferrierense (A. andraeanum × A. nymphaeifolium), o bladoróżowych kwiatostanach.

Wartość produkcji kwiatów tych roślin w 2002 roku wyniosła 20 milionów dolarów^[26]. W uprawie domowej i przemysłowej spotyka się także wiele mieszańców pochodzących od anturium Andrego i Scherzera, o pochwach koloru różowego, łososiowego, białego lub bordowego^[27].

Niektóre gatunki anturium, takie jak A. magnificum, A. crystallinum, A. forgetii, A. leuconeurum, A. regale, A. veitchii i A. warocqueanum, uprawiane są przede wszystkim ze względu na szczególnie dekoracyjne liście. Anthurium scandens spotykany jest zaś w uprawie z uwagi na swoje atrakcyjne, białe, bladoniebieskie lub fioletowe owoce^[27].

Wymagania

Gatunki o atrakcyjnych kwiatostanach wymagają wysokiej wilgotności powietrza i wysokiej temperatury. W uprawie pokojowej rośliny te rzadko kwitną lub tworzą kwiatostany zdeformowane i niepozorne. Łatwiejsze do uprawy domowej są gatunki o ozdobnych liściach. Anturium wymagają podłoża stanowiącego mieszankę torfu, ziemi liściowej, kompostu i kawałków rozkładającego się drewna lub węgla drzewnego, z domieszką piasku. Gatunki epifityczne mogą być uprawiane bez podłoża, w spękanej korze. Rośliny te należy ustawić w miejscu widnym, słabo wietrzonym i ciepłym, ale nie bezpośrednio nasłonecznionym. Pędy tych roślin powinny być okładane świeżym, stale wilgotnym torfem. Pożądane jest również obłożenie torfem powierzchni podłoża^[27]. Anturium nie są mrozoodporne (strefy mrozoodporności 10-12)^[28].

Pielęgnacja

Rośliny wymagają obfitego podlewania oraz zraszania liści miękką wodą o temperaturze pokojowej. Zraszanie kwiatostanów może spowodować powstanie na nich brązowych plam. W zależności od podłoża anturium należy nawozić niewielkimi dawkami nawozów. Dobrze reagują na nawożenie gnojowicą. Optymalna temperatura uprawy wynosi około 22–25 ºC; nocą nie powinna spadać poniżej 16 ºC. Anturium przechodzą jesienią i na początku zimy okres spoczynku, należy wówczas ograniczyć podlewanie i zraszanie, a temperaturę zmniejszyć do poziomu 16–20 ºC. Rośliny przesadza się co 3–4 lata^[29].

Rozmnażanie

Anturium rozmnaża się z nasion lub odrostów, jedynie odmiany uprawne rozmnażane są wyłącznie wegetatywnie. Uzyskanie nasion jest bardzo trudne, ponieważ rośliny te trudno się zapylają; z gatunków spotykanych w uprawie jedynie A. scandens jest rośliną samopylną^[27].

Kwiatostan anturium został rzekomo użyty przez Marcina Lutra przy projektowaniu herbu rodzinnego z uwagi na swój przypominający serce kształt^[30].

Kwiatostan tej rośliny jest też elementem zdobienia ceremonialnej buławy Senatu Trynidadu i Tobago^[31].

• 
  Kompozycja z kwiatostanami anturium
• 
  Anturium Scherzera na znaczku pocztowym ZSRR
• 
  Japońska grafika z kwiatostanem anturium

• Wyszukiwarka wszystkich opisanych gatunków anturium w checkliście Govaertsa i Frodina na stronie Kew Botanic Garden
• Opisy i zdjęcia wybranych gatunków na stronie International Aroid Society (ang.)