Architektura karolińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Architektura karolińska – jeden z rodzajów architektury przedromańskiej, rozwijany w Europie w okresie renesansu karolińskiego, tj. na przełomie VIII i IX wieku, podczas dominacji Karolingów na kontynencie; mający nawiązywać do architektury klasycznej, czerpiący także silnie z rozwiązań wczesnochrześcijańskich i bizantyńskich oraz wprowadzający własne innowacje.

• kaplica pałacowa w Akwizgranie (792-805)
• brama klasztoru w Lorsch (ok. 800)
• rotunda i krypta kościoła św. Michała w Fuldzie (822)
• kościół św. Justyna we Frankfurcie-Höchst (830)
• opactwo Corvey (855)
• klasztor benedyktyński św. Jana w Müstair
• oratorium w Germigny-des-Prés

• Conant, K. J. (1978) Carolingian and Romanesque Architecture 800-1200.
• Pevsner, N. (1963) An Outline of European Architecture.