Architektura neobarokowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Neobarok – nurt w architekturze historyzmu, nawiązujący formalnie do baroku^[1], szczególnie w dekoracjach elewacji, rozpowszechniony w końcu XIX wieku (od 1880)^[2].

W stylu neobaroku wznoszono przede wszystkim budynki użyteczności publicznej (pałac Ziemstwa Pomorskiego w Szczecinie^[3], gmach Towarzystwa Zachęty w Warszawie), zwłaszcza teatry, gdyż włoskie i francuskie korzenie baroku kojarzyły się z rozwojem opery i dramatu. Jednocześnie powstawały neobarokowe budynki mieszkalne, wraz z neorenesansowymi. Neobarok niekiedy występował w architekturze sakralnej (np. kościół Trójcy Świętej w Korfantowie^[4]). W końcowej fazie współistniał z secesją, style wzajemnie na siebie wpływały. Sporadycznie był spotykany jeszcze do lat 20. XX wieku^[2].

W Austrii neobarok kojarzony był z patriotyzmem, gdyż nawiązywał do stylu panującego w okresie największej potęgi politycznej tego państwa na początku XVIII stulecia^[5].