Artyleria ciężka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Artyleria ciężka – dawne określenie artylerii wyposażonej w armaty na naboje kalibru 100-155 mm i haubice kalibru 150-200 mm^[1]^[2]. Ten typ artylerii charakteryzował się dużą donośnością i siłą wystrzeliwanych pocisków. Działa artylerii ciężkiej miały ciąg mechaniczny, lub były samobieżne.

Zadaniem artylerii ciężkiej była walka z artylerią przeciwnika, niszczenie umocnień polowych oraz niszczenie dużych ugrupowań przeciwnika. Pododdziały artylerii ciężkiej były podporządkowane dywizjom lub jeszcze wyższym związkom taktycznym.

Artyleria ciężka mogła stosować pociski konwencjonalne, jak i jądrowe.

Obecnie podział na artylerię lekką, średnią, ciężką i wielkiej mocy nie jest stosowany^[3].

Przypisy

↑ Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1987, s. 35. ISBN 83-11-07275-2.
↑ Podane kalibry dział są umowne i można się spotkać z różnymi definicjami artylerii ciężkiej, np. w książce Artillery (ISBN 1-904687-41-5) do artylerii ciężkiej zaliczone są także np. amerykańska haubica M1 240 mm, niemieckie działo 24 cm K.3 czy haubica 35.5-cm Haubitze M.1
↑ Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1979, s. 22-23. ISBN 83-11-06229-3.

[1] Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1987, s. 35. ISBN 83-11-07275-2.

[2] Podane kalibry dział są umowne i można się spotkać z różnymi definicjami artylerii ciężkiej, np. w książce Artillery (ISBN 1-904687-41-5) do artylerii ciężkiej zaliczone są także np. amerykańska haubica M1 240 mm, niemieckie działo 24 cm K.3 czy haubica 35.5-cm Haubitze M.1

[3] Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1979, s. 22-23. ISBN 83-11-06229-3.

[1]

[2]

[3]