José Martínez Ruiz – Wikipedia, wolna encyklopedia

José Martínez Ruiz (Azorín)

José Martínez Ruiz (Azorín)
Data i miejsce urodzenia	8 czerwca 1873 Monóvar
Data i miejsce śmierci	2 marca 1967 Madryt
Narodowość	hiszpańska
Dziedzina sztuki	literatura
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

José Augusto Trinidad Martínez Ruíz, pseudonim: Azorín (ur. 8 czerwca 1873 w Monóvar, zm. 2 marca 1967 w Madrycie) – hiszpański pisarz, eseista i krytyk literacki^[1].

José Martínez Ruiz urodził się w konserwatywnej, zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Jego ojciec był prawnikiem z Yecla, matka zaś pochodziła z Petrer. Ruiz był najstarszym z dziewięciorga dzieci. Swoją edukację rozpoczął w szkole podstawowej prowadzonej przez zakon Pijarów w Yecla. Okres ten opisał w swojej autobiograficznej powieści La voluntad. W latach 1888–1896 studiował prawo w Walencji. W tym czasie interesował się anarchizmem. Swoją młodość związał z republikanami, później zaś z konserwatystami. Podczas hiszpańskiej wojny domowej przebywał we Francji.

Ruiz był przedstawicielem Pokolenia 1898, a zarazem twórcą tego terminu. W roku 1924 wstąpił do Hiszpańskiej Akademii Królewskiej.

Debiutował w roku 1895, publikując krytyki literackie i radykalne artykuły społeczno-polityczne. Wczesna twórczość Ruiza wykazuje silny wpływ dwóch filozofów niemieckich: Artura Schopenhauera i Fryderyka Nietzschego. W jego twórczości widoczne są właściwe dla całej generacji niepokoje – świadomość przemijania, poczucie rozczarowania i sceptycyzm. Autor opisów Kastylii. Pseudonim "Azorín" przyjął od nazwiska swego literackiego bohatera Antonia Azorína, sceptycznego marzyciela.

Powieści

• La voluntad (1902)
• Antonio Azorín (1903)
• Confesiones de un pequeño filósofo (1904)
• Don Juan (1922)
• Una hora de España (1924)
• Doña Inés (1927)
• Lo Invisible (1929)
• Angelita (1930)

Eseje

• Castilla (1912)

• Pisarze świata. Słownik encyklopedyczny, wyd. PWN, 1999