Błękitni Kielce (piłka nożna) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Błękitni Kielce

Pełna nazwa	Gwardyjski Klub Sportowy Błękitni Kielce
Przydomek	"Niebiescy"[1]
Barwy	czerwono-biało-niebieskie
Data założenia	1945
Data rozwiązania	2000
Państwo	Polska
Stadion	Stadion Błękitnych Kielce

Błękitni Kielce – sekcja piłkarska klubu Błękitni Kielce, działającego także pod nazwami Partyzant i Gwardia. Klub zlikwidowano 31 marca 2000.

Klub został założony w 1945 jako KS Partyzant, zaś nazwa nawiązywała do partyzanckiej przeszłości znacznej części funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej^[1]. Jesienią tego roku piłkarze rozegrali pierwsze spotkanie w ramach eliminacji o wejście do klasy A okręgu kieleckiego. Cztery lata później w wyniku reorganizacji polskiego futbolu powstała II liga, a w jej gronie znalazł się kielecki klub, pod nazwą Gwardia. 20 marca 1949 drużyna rozegrała debiutancki drugoligowy mecz, w którym uległa Naprzodowi Lipiny. Zajmując w rozgrywkach ostatnie miejsce z dorobkiem 12 punktów na koncie, Gwardia szybko spadła^[2]. W 1951 drużyna ponownie uzyskała promocję i przez następne pięć sezonów grała na drugim szczeblu rozgrywkowym. Najlepszym miejscem zajętym przez klub w tamtym czasie była czwarta lokata w rozgrywkach 1952.

Po 1956 nazwę zmieniono na Gwardyjski Klub Sportowy Błękitni Kielce. Po likwidacji UB, pod koniec 1954, zespół, podobnie jak wszystkie jednostki organizacyjne Milicji Obywatelskiej, znalazł się w strukturach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W tych latach drużyna osiągnęła też największy w swojej historii sukces – zagrała w ćwierćfinale Pucharu Polski w sezonie 1953/1954, w którym nie sprostała Legii Warszawa i przegrała 0:7^[3]. Od 1955 przez ponad 20 lat klub nie osiągnął większych sukcesów i ani razu nie grał w II lidze. Ponowny awans osiągnął dopiero w sezonie 1977/1978, zaś w latach 80. balansował pomiędzy II a III ligą. W sezonie 1990/1991 wzmocniono kadrowo zespół, który występował w szeregach trzecioligowców, walcząc jednak bez efektu o promocję do drugiej ligi^[4]. Obradujący w czerwcu 1991 nadzwyczajny zjazd Polskiego Związku Piłki Nożnej podjął decyzję o powiększeniu zaplecza najwyższej klasy rozgrywek do dwóch grup po 18 drużyn. Skorzystali na tym Błękitni, którzy jako wicemistrzowie makroregionu lubelsko-kieleckiego znaleźli się w gronie drugoligowców, rywalizując z nimi do 1995^[1]. 24 listopada 1998 zespół został odznaczony przez Polski Związek Piłki Nożnej "Srebrną Odznaką Honorową PZPN"^[5]. Ostatnie mecze klub rozegrał w sezonie 1999/2000 w III lidze w grupie południowo–wschodniej. 31 marca 2000 został zlikwidowany^[6].

W 2000 roku ze zlikwidowanej sekcji piłkarskiej GKS Błękitni Kielce oraz na bazie klubu MKS Korona Kielce powstał zespół, który przyjął nazwę Kielecki Klub Piłkarski Korona Kielce^[7]. W zasadzie był to transfer zawodników klubu GKS Błękitni do drużyny Korony Kielce, a zespół został zgłoszony do rozgrywek III ligi^[8].

 Osobny artykuł: Derby Kielc w piłce nożnej.

Błękitni grali mecze z Koroną, nazywane derbami Kielc. W drugiej lidze drużyny te spotkały się dwunastokrotnie, po raz pierwszy w sezonie 1982/1983, kiedy to Błękitni w spotkaniu u siebie pokonali lokalnego rywala 1:0, zaś w rundzie rewanżowej przegrali na wyjeździe 1:2^[9]. Drugoligowe derby odbywały się również w następnych trzech latach, zaś po raz ostatni na tym szczeblu rozgrywek zespoły spotkały się w sezonie 1992/1993. Wówczas Błękitni zwyciężyli dwukrotnie. W III lidze kluby rywalizowały ze sobą w 14 pojedynkach, w których to Korona okazała się lepsza, wygrywając osiem meczów^[10].

Błękitni Kielce rozgrywali mecze derbowe z innymi zespołami z województwa świętokrzyskiego. Po raz pierwszy w II lidze z udziałem "Niebieskich" doszło do takich spotkań w sezonie 1978/1979. Błękitni rozegrali wówczas dwa pojedynki ze Starem Starachowice, które przegrali 0:1 i 0:2^[10]. Łącznie na poziomie drugoligowym klub rozegrał 16 meczów derbowych, pięć z nich wygrał, cztery zremisował oraz siedem przegrał. Strzelił i stracił po 15 goli^[10]. W III lidze drużyna brała udział w 106 takich spotkaniach, zwyciężając w 48^[10].

 Osobny artykuł: Stadion Błękitnych Kielce.

Błękitni Kielce rozgrywali domowe mecze na stadionie przy ulicy Ściegiennego, który zbudowany został już w latach 20.. Z biegiem lat obiekt był wielokrotnie modernizowany na potrzeby powstałego w 1945 klubu Partyzant, następnie Gwardia i wreszcie Błękitni. 6 lipca 1967 na stadionie rozegrano finału pucharu Polski. W dogrywce pierwszoligowa Wisła Kraków pokonała trzecioligowy Raków Częstochowa 2:0^[11]. Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. obiekt wzbogacony został m.in. o halę sportową i hotel. Standard stadionu był jednak daleki od wymogów stawianych tego typu obiektom nawet w II lidze. Po zlikwidowaniu klubu na stadionie odbywały się różnego rodzaju festyny i koncerty^[8].

Największą frekwencję na meczu drugoligowym z udziałem tutejszej drużyny Błękitnych odnotowano podczas spotkania z Górnikiem Zabrze, gdy na stadionie zasiadł nadkomplet kibiców^[12]. Obiekt przy ul. Ściegiennego prawdziwe oblężenie przeżywał także podczas walki kieleckiej Korony o awans do II ligi. Niezapomniany, ostatni pojedynek z Lublinianką, decydujący o awansie podopiecznych trenera Bogumiła Gozdura w szeregi drugoligowców, obejrzało, jak podały ówczesne media, około 20 tysięcy widzów^[6].

W latach 2004–2006 został w tym miejscu wybudowany nowy Stadion Miejski na którym obecnie swoje mecze rozgrywa Korona Kielce^[13].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Błękitnych Kielce.

• Błękitni Kielce w bazie 90minut.pl