B53 – Wikipedia, wolna encyklopedia

B53
Ilustracja
Państwo

Stany Zjednoczone USA

Typ

swobodnie opadająca

Przeznaczenie

termojądrowa

Historia
Data konstrukcji

19581962

Lata produkcji

19621965

Używana w latach

19621997

Dane techniczne
Długość

3760 mm

Średnica

1270 mm

Rozpiętość

1800 mm

Masa

4022 kg

Równoważnik trotylowy

9 MT

Dane operacyjne. Użytkownicy
USA

B53 – amerykańska termojądrowa (wodorowa) bomba lotnicza. Miała największą moc wśród ładunków jądrowych wprowadzonych na uzbrojenie US Air Force.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Prace nad bombą B53 rozpoczęto w 1958. 28 czerwca 1958 pierwsza B53 została testowana w ramach operacji Hardtack. W 1962 roku została oficjalnie przyjęta do uzbrojenia. Do roku 1965, kiedy zakończono produkcję bomb tego typu wyprodukowano 340 bomb B53. Ich nosicielami były bombowce B-47, B-52 i B-58. B53 była wyposażona w cztery spadochrony (trzy o powierzchni 13 m² i jeden o powierzchni 5 m²). W przypadku gdy zwolnienie opadania bomby nie było konieczne spadochrony były odstrzeliwane pirotechnicznie po zrzucie.

Zastosowany w bombie uranowy ładunek W58 był identyczny jak w międzykontynentalnym pocisku balistycznym LGM-25 Titan II.

W latach 80. liczba bomb B53 zaczęła spadać. W 1987 roku pozostało ich 50. Ostatecznie zostały zastąpione przez bomby B61Mod11 w roku 1997. Demontaż ostatnich B53 został dokończony w październiku 2011[1].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Najpotężniejsza bomba atomowa przestała istnieć - Konflikty - WP.PL [online], konflikty.wp.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).