Bailey Ashford – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bailey Ashford

Data i miejsce urodzenia	18 września 1873 Waszyngton
Data i miejsce śmierci	1 kwietnia 1934 San Juan
Zawód, zajęcie	lekarz
Multimedia w Wikimedia Commons

Bailey Ashford (ur. 18 września 1873 w Waszyngtonie, zm. 1 listopada 1934 w San Juan) – amerykański lekarz. Był pionierem w leczeniu anemii, a w czasie pobytu w Portoryko zorganizował i przeprowadził kampanię leczenia pasożytniczych nicieni. Podczas tej kampanii wyleczono 300 000 osób (jedną trzecią populacji Portoryko), a wskaźnik zgonów z powodu towarzyszącej pasożytniczym nicieniom anemii zmniejszył się o 90 procent^[1].

Wykształcenie ogólne zdobył w szkołach publicznych i na Uniwersytecie Columbia (obecnie George Washington University). W 1896 roku ukończył Georgetown University School of Medicine. Pełnił funkcję lekarza rezydenta w kilku okolicznych szpitalach. W 1897 r. uzyskał stopień porucznika w United States Army Medical Corps, w 1898 r. jako lekarz wojskowy towarzyszył wyprawie wojskowej do Puerto Rico podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej^[2]. Osiadł na stałe w Portoryko, gdzie wykładał na pełen etat w School of Tropical Medicine w San Juan w Portoryko. Odegrał dużą rolę w założeniu tej szkoły^[2]. Poślubił miejscową kobietę, Marię López Nussa. Mieli troje dzieci^[3].

Podczas I wojny światowej został wysłany do Francji, gdzie pełnił funkcję dowódcy Pierwszej Dywizji Departamentu Medycznego Armii. W 1916 awansował na podpułkownika, rok później na pułkownika. Po wojnie został przydzielony do San Juan w Portoryko. W 1928 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł we własnym domu. Pochowany został na cmentarzu wojskowym Fort Brooke, ale w 1954 jego szczątki zostały przeniesione i ponownie pochowane nacmentarzu narodowym Puerto Rico w mieście Bayamón^[2].

W 1899 roku jako pierwszy opisał i skutecznie wyleczył nicienie północnoamerykańskie. Był niestrudzonym klinicystą i przeprowadził wyczerpujące badanie anemii spowodowanej inwazją tych nicieni, która była główną przyczyną śmierci i powodowała 12 000 zgonów rocznie. W latach 1903–1904 wraz ze swoim kolegą Pedro Gutiérrezem Igaravídezem zorganizował i przeprowadził kampanię edukacyjną i leczenie pasożytów, w ramach której leczono około 300 000 osób (jedną trzecią populacji Portoryko). Po tej kampanii śmiertelność z powodu anemii o 90 procent. Dzięki profesorowi Charlesowi Wardellowi Stilesowi, z którym Ashford współpracował, podobną kampanię walki z nicieniami przeprowadzono na amerykańskim Południu. Sfinansował ją John D. Rockefeller^[2].

W 1911 roku zainicjował utworzenie Instytutu Medycyny Tropikalnej (później przemianowanego na Szkołę Medycyny Tropikalnej) w Portoryko. Naciskał na uchwalenie ustawy upoważniającej szkołę. Szkoła ta została formalnie otwarta w 1925 r. Prowadził kampanię na rzecz rozwoju „prawdziwej szkoły medycyny tropikalnej w amerykańskich tropikach”^[2].

Zajmował się także grzybicami. Jako pierwszy opisał gatunek Monilia parapsilosis (obecnie Candida parapsilosis), wywołujący kandydozę^[4]. W naukowych nazwach utworzonych przez niego taksonów dodawane jest jego nazwisko Ashford^[5].

W 1911 roku Ashford otrzymał honorowy tytuł doktora nauk na Uniwersytecie Georgetown^[6]. W 1915 roku został nominowany do Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny przez profesorów tego uniwersytetu. W 1925 roku został odznaczony Medalem za Wybitną Służbę za służbę w I wojnie światowej^[2].

W 1941 roku Amerykańskie Towarzystwo Medycyny Tropikalnej i Higieny ustanowiło „Medal Baileya K. Ashforda”. Jest on przyznawany za wybitną pracę w medycynie tropikalnej pracownikowi na wczesnym lub średnim etapie kariery. Pierwszą osobą, która otrzymała nagrodę, był Lloyd E. Rozeboom. Medal przyznawany jest co roku, a może być przyznanych więcej niż jedno wyróżnienie^[7].