Bandolier – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bandolier na proch z XVII w.
Bandolier na amunicję zespoloną z końca XIX w.

Bandolier, także bandolet (z fr. bandoulière – pas przez ramię[1]) – szeroki pas noszony przez ramię (skośnie w poprzek tułowia), służący do przenoszenia amunicji. Niekiedy do bandolierów mocowano również broń palną (zob. bandolet) oraz akcesoria do jej obsługi[2].

Bandolier bywa często mylony z taśmą amunicyjną, która w niektórych przypadkach noszona jest przez żołnierzy w analogiczny sposób.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnie (w XVI i na początku XVII wieku) do bandoliera podwieszano szereg drewnianych tulei wypełnionych odmierzonymi porcjami prochu[2]. Na przełomie XVII i XVIII w. po spopularyzowaniu patronów, bandoliery zostały wyparte przez ładownice (skórzane pojemniki na amunicję noszone przez ramię lub mocowane do pasa na biodrach).

Bandoliery na nowo pojawiły się na wyposażeniu wojska po upowszechnieniu się amunicji zespolonej, wyposażone były wtedy w szereg uchwytów w których umieszczano pojedyncze naboje. Ich użycie było jednak mocno ograniczone, ze względu na dalece większą popularność praktyczniejszych ładownic. Współcześnie bandoliery stosowane są jeszcze niekiedy w myślistwie.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 69. ISBN 978-83-01-15175-1.
  2. a b Włodzimierz Kwaśniewicz, 1000 słów o dawnej broni palnej, wyd. 1, Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 30, ISBN 83-11-07350-3 [dostęp 2022-06-10].