Bandolet (broń) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rajtar wyposażony w arkebuz służący jako bandolet

Bandolet (także: bandolier) – staropolskie potoczne określenie lekkiej broni strzeleckiej wyposażonej w antabę do zawieszania na haku skórzanego pasa (bandoliera). Bandolety używane były w XVII-XVIII w. (głównie przez dragonów). Termin ten nie odnosi się do konkretnego typu broni palnej a do systemu jej mocowania[1][2][3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Włodzimierz Kwaśniewicz, 1000 słów o dawnej broni palnej, wyd. 1, Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 30, ISBN 83-11-07350-3 [dostęp 2022-06-10].
  2. bandolet – Słownik języka polskiego PWN [online], pwn.pl [dostęp 2021-05-01] (pol.).
  3. bandolier, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-05-01].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]