Bandolet (broń) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bandolet (także: bandolier) – staropolskie potoczne określenie lekkiej broni strzeleckiej wyposażonej w antabę do zawieszania na haku skórzanego pasa (bandoliera). Bandolety używane były w XVII-XVIII w. (głównie przez dragonów). Termin ten nie odnosi się do konkretnego typu broni palnej a do systemu jej mocowania^[1]^[2]^[3].

Zobacz też

Przypisy

↑ WłodzimierzW. Kwaśniewicz WłodzimierzW., 1000 słów o dawnej broni palnej, wyd. 1, Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 30, ISBN 83-11-07350-3 [dostęp 2022-06-10] .
↑ bandolet – Słownik języka polskiego PWN [online], pwn.pl [dostęp 2021-05-01] (pol.).
↑ bandolier, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-05-01] .

Bibliografia

PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9.
MichałM. Gradowski MichałM., ZdzisławZ. Żygulski ZdzisławZ., Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: PWN, 2010, s. 94, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493 .

[Kwaśniewicz-1] WłodzimierzW. Kwaśniewicz WłodzimierzW., 1000 słów o dawnej broni palnej, wyd. 1, Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 30, ISBN 83-11-07350-3 [dostęp 2022-06-10] .

[2] bandolet – Słownik języka polskiego PWN [online], pwn.pl [dostęp 2021-05-01] (pol.).

[3] bandolier, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-05-01] .

[1]

[2]

[3]