Barbara Sosgórnik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Barbara Sosgórnik
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1934
Węgierska Górka

Data śmierci

7 kwietnia 2016

Obywatelstwo

Polskie

Wzrost

167 cm

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski
złoto Zabrze 1956 bieg na 80 m przez płotki
złoto Zabrze 1956 pięciobój
złoto Poznań 1957 pięciobój
złoto Olsztyn 1960 bieg na 80 m przez płotki
złoto Olsztyn 1960 pięciobój
srebro Wrocław 1952 pięciobój
srebro Łódź 1955 bieg na 80 m przez płotki
srebro Łódź 1955 pięciobój
brąz Warszawa 1953 trójbój
brąz Warszawa 1954 pięciobój
brąz Poznań 1957 bieg na 80 m przez płotki

Barbara Sosgórnik z domu Gaweł (ur. 15 lipca 1934 w Węgierskiej Górce[1][2] zm. 7 kwietnia 2016) – polska lekkoatletka, specjalistka biegów płotkarskich i pięcioboju.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentowała Polskę na igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie, gdzie odpadła w półfinale biegu na 80 m przez płotki[2].

Była mistrzynią Polski w biegu na 80 m przez płotki w 1956 i 1960 oraz w pięcioboju w 1956, 1957 i 1960, wicemistrzynią na 80 m przez płotki w 1955 i w pięcioboju w 1952 i 1955[1], a także brązową medalistką na 80 m przez płotki w 1957, w trójboju w 1953 i w pięcioboju w 1954[3]. Zdobyła również mistrzostwo Polski w hali na 80 m przez płotki w 1956 oraz wicemistrzostwo w hali na 50 m przez płotki w 1954 i w skoku w dal w 1955[1].

27 września 1959 wyrównała rekord Polski na 80 m przez płotki wynikiem 11,1 s, 26 czerwca 1960 w Tule poprawiła go na 11,0 s, a 21 lipca 1960 w Łodzi ponownie osiągnęła 11,0 s[4]. Była również rekordzistką Polski w sztafecie 10 × 100 m (2:09,5 4 listopada 1956 w Krakowie)[1].

W latach 1956–1960 wystąpiła w ośmiu meczach reprezentacji Polski w biegu na 80 m przez płotki, skoku wzwyż i pięcioboju, bez zwycięstw indywidualnych[5].

Rekordy życiowe[1]:

Była zawodniczką Stali Bielsko-Biała (1950-1953), Stali Poznań (1954-1955), Warty Poznań (1956-1957) i Górnika Zabrze (1959-1960).

Ukończyła Liceum Pedagogiczne w Bielsku-Białej w 1952. Pracowała jako trener i nauczyciel wychowania fizycznego. Jej mężem był Alfred Sosgórnik, dwukrotny olimpijczyk, wielokrotny mistrz Polski w pchnięciu kulą, była teściową Katarzyny Szafrańskiej, olimpijki w narciarstwie alpejskim. Została pochowana na cmentarzu w Cięcinie (sektor 1, rząd 7, grób 1)[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Od Chamonix do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2010, s. 478. ISBN 978-83-86320-01-1.
  2. a b Barbara Sosgórnik [online], olympedia.org [dostęp 2021-01-23] (ang.).
  3. Roman Luty: Lekkoatleci Klubu Sportowego „Warta” Poznań. Poznań: Ars Nova, 2005, s. 149.
  4. Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007, s. 237.
  5. Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski. Część I – seniorki. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1979, s. 17.
  6. Miejsce pochówku. grobonet.com. [dostęp 2023-12-15].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku. T. 2: N-Ż. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 2004, s. 205. ISBN 83-7407-050-1.
  • Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Od Chamonix do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2010, s. 478. ISBN 978-83-86320-01-1.
  • Roman Luty: Lekkoatleci Klubu Sportowego "Warta" Poznań. Poznań: Ars Nova, 2005, s. 149.
  • Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki: 1919-1994. Warszawa: PZLA, 1994. ISBN 83-902509-0-X.
  • Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski. Część I – seniorki. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1979.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]