Barbara Sosgórnik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Barbara Sosgórnik

Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1934 Węgierska Górka
Data śmierci	7 kwietnia 2016
Obywatelstwo	Polskie
Wzrost	167 cm
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski złoto Zabrze 1956 bieg na 80 m przez płotki złoto Zabrze 1956 pięciobój złoto Poznań 1957 pięciobój złoto Olsztyn 1960 bieg na 80 m przez płotki złoto Olsztyn 1960 pięciobój srebro Wrocław 1952 pięciobój srebro Łódź 1955 bieg na 80 m przez płotki srebro Łódź 1955 pięciobój brąz Warszawa 1953 trójbój brąz Warszawa 1954 pięciobój brąz Poznań 1957 bieg na 80 m przez płotki

Barbara Sosgórnik z domu Gaweł (ur. 15 lipca 1934 w Węgierskiej Górce^[1][2] zm. 7 kwietnia 2016) – polska lekkoatletka, specjalistka biegów płotkarskich i pięcioboju.

Reprezentowała Polskę na igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie, gdzie odpadła w półfinale biegu na 80 m przez płotki^[2].

Była mistrzynią Polski w biegu na 80 m przez płotki w 1956 i 1960 oraz w pięcioboju w 1956, 1957 i 1960, wicemistrzynią na 80 m przez płotki w 1955 i w pięcioboju w 1952 i 1955^[1], a także brązową medalistką na 80 m przez płotki w 1957, w trójboju w 1953 i w pięcioboju w 1954^[3]. Zdobyła również mistrzostwo Polski w hali na 80 m przez płotki w 1956 oraz wicemistrzostwo w hali na 50 m przez płotki w 1954 i w skoku w dal w 1955^[1].

27 września 1959 wyrównała rekord Polski na 80 m przez płotki wynikiem 11,1 s, 26 czerwca 1960 w Tule poprawiła go na 11,0 s, a 21 lipca 1960 w Łodzi ponownie osiągnęła 11,0 s^[4]. Była również rekordzistką Polski w sztafecie 10 × 100 m (2:09,5 4 listopada 1956 w Krakowie)^[1].

W latach 1956–1960 wystąpiła w ośmiu meczach reprezentacji Polski w biegu na 80 m przez płotki, skoku wzwyż i pięcioboju, bez zwycięstw indywidualnych^[5].

Rekordy życiowe^[1]:

• bieg na 100 m – 12,3 (2 lipca 1955, Katowice)
• bieg na 200 m – 26,2 (24 października 1955, Łódź)
• bieg na 80 m przez płotki – 11,0 (26 czerwca 1960, Tuła)
• skok wzwyż – 1,54 (27 czerwca 1959, Warszawa)
• skok w dal – 5,81 (11 sierpnia 1957, Berlin)

Była zawodniczką Stali Bielsko-Biała (1950-1953), Stali Poznań (1954-1955), Warty Poznań (1956-1957) i Górnika Zabrze (1959-1960).

Ukończyła Liceum Pedagogiczne w Bielsku-Białej w 1952. Pracowała jako trener i nauczyciel wychowania fizycznego. Jej mężem był Alfred Sosgórnik, dwukrotny olimpijczyk, wielokrotny mistrz Polski w pchnięciu kulą, była teściową Katarzyny Szafrańskiej, olimpijki w narciarstwie alpejskim. Została pochowana na cmentarzu w Cięcinie (sektor 1, rząd 7, grób 1)^[6].

• Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku. T. 2: N-Ż. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 2004, s. 205. ISBN 83-7407-050-1.
• Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Od Chamonix do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2010, s. 478. ISBN 978-83-86320-01-1.
• Roman Luty: Lekkoatleci Klubu Sportowego "Warta" Poznań. Poznań: Ars Nova, 2005, s. 149.
• Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki: 1919-1994. Warszawa: PZLA, 1994. ISBN 83-902509-0-X. Brak numerów stron w książce
• Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski. Część I – seniorki. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1979. Brak numerów stron w książce

• Polski Komitet Olimpijski: Barbara Sosgórnik – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2021-01-23]. (pol.).