Barszcz (roślina) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Barszcz
Ilustracja
Barszcz zwyczajny
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

selerowce

Rodzina

selerowate

Rodzaj

barszcz

Nazwa systematyczna
Heracleum L.
Sp. Pl. 249. 1753
Typ nomenklatoryczny

Heracleum sphondylium L.[3]

Synonimy
  • Barysoma Bunge
  • Sphondylium Mill.
  • Wendia Hoffm.[4]
Barszcz Sosnowskiego

Barszcz (Heracleum L.) – rodzaj z rodziny selerowatych (Apiaceae). Obejmuje 88 gatunków[4]. Rośliny te są szeroko rozprzestrzenione na półkuli północnej, głównie w strefie klimatu umiarkowanego.

Kilka gatunków azjatyckich i kaukaskich osiągających okazałe rozmiary, z kwiatostanami o średnicy do 1 m, rozpowszechnionych zostało jako rośliny ozdobne (niektóre także jako pastewne), po czym stały się inwazyjne w Europie i Ameryce Północnej – barszcz Mantegazziego H. mantegazzianum, barszcz Sosnowskiego H. sosnowskyi i barszcz perski H. persicum. Niektóre gatunki wykorzystywane są jako lecznicze, pastewne, przyprawowe[5]. Niektóre gatunki odgrywają istotną rolę w tradycyjnej medycynie chińskiej[6].

Rozmieszczenie geograficzne

[edytuj | edytuj kod]
Barszcz Mantegazziego
Barszcz zwyczajny

Zasięg rodzaju obejmuje strefę umiarkowaną półkuli północnej oraz obszary górskie w strefie międzyzwrotnikowej[5]. Większość przedstawicieli występuje w Azji (brak ich tylko na krańcach południowych i południowo-wschodnich tego kontynentu)[6][4]. W Europie rośnie 8 gatunków, jeden w Ameryce Północnej (na Alasce, w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, z wyłączeniem ich południowo-wschodniej części)[4]. W Afryce rodzaj występuje w północno-zachodniej części kontynentu oraz w górach strefy międzyzwrotnikowej[4].

Gatunki flory Polski[7]

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Byliny, rzadko rośliny dwuletnie o łodygach prosto wzniesionych, rozgałęziających się, żebrowanych, kreskowanych lub okrągłych na przekroju. Korzeń zwykle zgrubiały, walcowaty lub wrzecionowaty, rzadziej system korzeniowy wiązkowy. Pędy lub różne ich części owłosione lub nagie[6].
Liście
Przynajmniej dolne i odziomkowe ogonkowe, z szeroką pochwą liściową[6]. Blaszki trójlistkowe lub pierzaste[6][8], o odcinkach niewcinanych, wrębnych lub klapowanych[8].
Kwiaty
Zebrane w okazałe zwykle baldachy złożone. Pokryw brak lub składają się z 1–2 listków, pokrywki zaś są liczne[8]. W środkowych baldaszkach kwiaty są obupłciowe, a w skrajnych często tylko męskie[8][6]. Kwiatów w baldaszkach jest wiele, podobnie jak baldaszków w kwiatostanie złożonym. Kielich drobny, często ze słabo widocznymi ząbkami działek lub są one trójkątne albo lancetowate[6]. Płatki korony białe, żółtawe, zielonkawe lub czerwonawe, wycięte na końcach, w kwiatach brzeżnych płatki bywają większe od tych znajdujących się wewnątrz baldachów[8]. Zalążnia dolna, dwukomorowa, w każdej z komór z pojedynczym zalążkiem. Stylopodium stożkowate, szyjki słupka krótkie, proste lub odgięte[6]. Krążek miodnikowy, niski, stożkowaty, o brzegu falistym[8].
Owoce
Rozłupnia rozpadająca się na dwie eliptyczne lub jajowate, silnie spłaszczone rozłupki, na brzegu oskrzydlone[8], nagie lub owłosione[6].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]
Pozycja systematyczna

Jeden z rodzajów podplemienia Tordyliinae, plemienia Tordylieae, podrodziny Apioideae z rodziny selerowatych (Apiaceae)[9].

Wykaz gatunków[4]

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • Kilka gatunków azjatyckich i kaukaskich osiągających okazałe rozmiary, z kwiatostanami o średnicy do 1 m, rozpowszechnionych zostało w Europie i Ameryce Północnej jako rośliny ozdobne i pastewne: barszcz Mantegazziego H. mantegazzianum, barszcz Sosnowskiego H. sosnowskyi i barszcz perski H. persicum[5].
  • Niektóre gatunki wykorzystywane są jako lecznicze (np. w tradycyjnej medycynie chińskiej[6]), jadalne, pastewne i przyprawowe[5]. Ważną przyprawą w Sikkimie są owoce H. sphondylium var. montanum[5]. Korzenie, łodygi i liście tego gatunku były jadane w Ameryce Północnej[5]. Gatunek ten opisywany jest także jako ważne warzywo dla Słowian, stopniowo zapominane w XVIII i XIX wieku[13].
  • Z łodyg dużych gatunków barszczu współcześni muzycy ludowi wytwarzają instrumenty dęte[14].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-05-01] (ang.).
  3. Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-02-04].
  4. a b c d e f Heracleum L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2022-08-27].
  5. a b c d e f David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 432-433, DOI10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
  6. a b c d e f g h i j Heracleum Linnaeus. [w:] Flora of China [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2022-08-27].
  7. Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 93, ISBN 978-83-62975-45-7.
  8. a b c d e f g h Władysław Szafer, Bogumił Pawłowski (red.): Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych. T. IX. Kraków: PAN, PWN, 1960, s. 119.
  9. Genus Heracleum L.. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) [on-line]. USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. [dostęp 2022-08-27].
  10. a b Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina botanica, 2008, s. 96. ISBN 978-83-925110-5-2.
  11. a b Ludmiła Karpowiczowa (red.): Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1973.
  12. Barszcz perski. [w:] Inwazyjne gatunki obce [on-line]. GDOŚ. [dostęp 2022-08-27].
  13. Łukasz Łuczaj, Dzikie rośliny jadalne Polski : przewodnik survivalowy, wyd. 2., poszerzone, Krosno: Wydawnictwo "Chemigrafia", 2004, s. 29-32, ISBN 83-904633-6-9, OCLC 71833163.
  14. Rośliny baldaszkowate – żywe instrumenty. „Gadki z Chatki”. 4 (53), 2004. Stowarzyszenie Animatorów Ruchu Folkowego. Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. (pol.).