Batuta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Batuta (z włoskiego „uderzenie”, „takt”) – cienka, wydłużona pałeczka używana przez dyrygenta w celu wyraźniejszego i sugestywniejszego wyrażania tempa, metrum i dynamiki utworu.

Opis

Ma długość od 25 do 50 cm.^[1] Może być wykonana z drewna, bambusa, włókna szklanego lub innych lekkich materiałów; często zakończona korkowym lub drewnianym uchwytem w kształcie kulki lub innej, mniej lub bardziej wydłużonej elipsoidy. Jej kolor jest najczęściej dobierany w kontraście do ubioru dyrygenta, w celu jak najlepszej widoczności dla orkiestry.

W dzisiejszym kształcie została wprowadzona przez Louisa Spohra ok. 1810, jej użycie upowszechnił Felix Mendelssohn-Bartholdy^[2]. Wcześniej do utrzymania zespołu w tempie używany był rodzaj laski uderzanej o podłogę lub zwitek nut.

Przypisy

↑ Najczęściej spotykana długość batuty mieści się w granicy 25–35 cm.
↑ BartłomiejB. Kaczorowski BartłomiejB., SławomirS. Żurawski SławomirS., Muzyka : kompozytorzy i wykonawcy, prądy i kierunki, dzieła, Warszawa: Wydawn. Naukowe PWN, 2007, s. 466, ISBN 978-83-01-15229-1, OCLC 237083654 [dostęp 2020-02-06] .

Bibliografia

Gwizdalanka Danuta, Historia Muzyki, t. 2
Chomiński Józef, Historia Muzyki, t. 1, 2
Jaworski Lucjan, Podstawy techniki dyrygowania

Linki zewnętrzne

Batuty w zbiorach polskich | The Baton in Polish Collections [online], batuty.instrumenty.edu.pl [dostęp 2023-08-07] (pol. • ang.).

[1] Najczęściej spotykana długość batuty mieści się w granicy 25–35 cm.

[2] BartłomiejB. Kaczorowski BartłomiejB., SławomirS. Żurawski SławomirS., Muzyka : kompozytorzy i wykonawcy, prądy i kierunki, dzieła, Warszawa: Wydawn. Naukowe PWN, 2007, s. 466, ISBN 978-83-01-15229-1, OCLC 237083654 [dostęp 2020-02-06] .

[1]

[2]