Bernard Nowacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bernard Nowacki

Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1908 Lwów
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1995 Wrocław
Typ głosu	baryton
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	śpiewak operowy
Odznaczenia

Bernard Nowacki (ur. 14 lipca 1908 we Lwowie, zm. 3 czerwca 1995 we Wrocławiu^[1]) – polski śpiewak operowy, baryton.

Nowacki rozpoczął naukę śpiewu u aktorki i śpiewaczki Andy Kitschman. Na przedmioty teoretyczne uczęszczał do szkoły muzycznej im. Ignacego Paderewskiego. W 1930 r. został przyjęty do chóru Opery Lwowskiej, a w 1939 został jej solistą.

Systematycznie uczył się śpiewu u prof. Różyckiej. W latach 1942–1945 występował jako solista w ukraińskim zespole chóralnym „Trembita”.

Wstąpił do Teatru Muzycznego dyrektora Sylwestra Czosnowskiego i z nim przeniósł się do Polski w 1946 r. Do 1952 r. grał w Teatrze Dramatycznym w Szczecinie, gdzie wystąpił w kilku znaczących rolach, m.in. Boguckiego w Pannie Maliczewskiej, leśniczego i autora w Dwóch teatrach Jerzego Szaniawskiego i w Teatrze Małym.

Śpiewał również w operze objazdowej Franciszki Platówny w roli Janusza w spektaklu Halka.

Został zaangażowany przez dyrektora szczecińskiego ARTOS-u (poprzednika agencji koncertowej Estrada Szczecińska) Janusza Cegiełłę w charakterze aktora i śpiewaka.

Po udanym przesłuchaniu pod koniec 1952 r. otrzymał angaż do Opery Wrocławskiej i w charakterze solisty występował do końca 1983 r., wykonując w tym czasie około 40 ról pierwszoplanowych. Jednocześnie prowadził działalność koncertową, uczestniczył w festiwalach muzyki poważnej i operowej, gościł na wielu scenach operowych w kraju i za granicą.

Wojciech Dzieduszycki (śpiewak operowy zajmujący się również pisaniem tekstów o spektaklach operowych do „miesięcznika Odra”) opisał jeden z występów Biernackiego w 1966 r. (opera Kniaź Igor)^[2]:

Bernard Nowacki nagrał wiele muzycznych audycji radiowych oraz telewizyjnych spektakli operowych.

Był jednym z nielicznych artystów - śpiewaków operowych, których kariera artystyczna trwała tak długo - obchodził on dwa zaszczytne jubileusze: 30-lecia pracy w Operze Wrocławskiej i 50-lecia pracy artystycznej.

Jego żona była śpiewaczką Operetki Śląskiej, a syn Aleksander Nowacki jest piosenkarzem, kompozytorem i producentem muzyki rozrywkowej.

Za swoje osiągnięcia artystyczne był wielokrotnie nagradzany i odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, odznaką Zasłużonego Działacza Kultury (1965 r.^[1]), Budowniczego Miasta Wrocławia (1965 r.^[1]), Medalem 40-lecia PRL, odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, nagrodą Ministra Kultury i sztuki za 50-lecie działalności artystycznej. Był aktywnym działaczem i członkiem władz SPATIF i ZASP.

W 1975 otrzymał odznaczenie „Zasłużony Działacz Związków Zawodowych”, a w 1976 nagrodę miasta Wrocławia^[1].

Największe role operowe:^[3][4][1]

• Straszny dwór – Miecznik
• Halka – Janusz
• Wesołe kumoszki z Windsoru – Fluth
• Madame Butterfly – konsul
• Jenufa – Młynarz^[5]
• Eugeniusz Oniegin – Oniegin
• Dama pikowa – Jelecki
• Don Pasquale – Malatesta
• Traviata – Germont
• Goplana – Kostryn
• Pajace – Prolog, Tonio, Sylvio
• Fra Diavolo – Kockburn
• Manon Lescaut – Lescaut
• Łucja z Lammermooru – Enrico
• Cyrulik sewilski – Figaro
• Trubadur – De Luna
• Faust – Walenty
• Così fan tutte – Guglielmo
• Kniaź Igor – Kniaź Igor^[6]
• Maria Stuarda – Miecznik
• Stara Baśń, Legenda Bałtyku – Bojmir
• Carmen – Torreador
• Aida – Amonasro
• Don Juan – Don Juan
• Rigoletto – Rigoletto
• Makbet – Macbeth
• Verbum nobile – Marcin
• Don Carlos – Posa
• Tamango – Czarownik
• Opowieści Hoffmanna – cztery postacie
• Borys Godunow – Szczekałkow
• Albert Herring – Pastor
• Szerszeń – Doktor