Bernard z Corleone – Wikipedia, wolna encyklopedia

Święty
Bernard z Corleone

Filippo Latini

zakonnik
Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1605 Corleone
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1667 Palermo
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	29 kwietnia 1768 Rzym przez Klemensa XIII
Kanonizacja	10 czerwca 2001 Rzym przez Jana Pawła II
Wspomnienie	12 stycznia
Atrybuty	Habit kapucyński

Bernard z Corleone, Filippo Latini (ur. 6 lutego 1605 w Corleone, zm. 12 stycznia 1667 w Palermo) – włoski duchowny katolicki, święty Kościoła katolickiego, zakonnik zakonu kapucynów.

Był synem szewca. W młodości nosił miano pierwszej szpady Sycylii. Mając 19 lat zranił w pojedynku najemnego mordercę i to wydarzenie wpłynęło na ukształtowanie się jego powołania. Wstąpił do zakonu Kapucynów w Caltanissetcie 13 grudnia 1631^[1]. W klasztorze był kucharzem lub pomocnikiem kucharza. Przebywał w domach zakonnych w Bisacquino, Bivonie, Castelvetrano, Burgio, Partinico, Agrigento, Chiusie, Caltabellotcie i przez 15 lat w Palermo. Zajmował się chorymi współbraćmi, oddawał się pokutom i umartwieniom. Jego modlitwą była prośba:

„Panie, niech ustanie Twój gniew! Okaż swoje miłosierdzie! Panie, błagam o tę łaskę, błagam!”

Zmarł w opinii świętości.

• beatyfikowani i kanonizowani przez Jana Pawła II
• modlitwa za pośrednictwem świętego

• „L'Osservatore Romano”. Numer 9 (236) 2002 nr 1. Mario Agnes – redaktor naczelny. ISSN 1122-7249. (pol.). brak numeru strony

• Życiorys
• San Bernardo da Corleone (wł.)