Bernardino Honorati – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	25 lutego 1760
Konsekrator	Giovanni Antonio Bacchetoni
Współkonsekratorzy	Pompeo Compagnoni; Nicola Manciforte
Współkonsekrowani biskupi
Gioacchino Martínez	1760
Giovanni Coccoli	1760
Giuseppe Antonio Farao	1775

Bernardino Honorati
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	17 lipca 1724 ; Jesi
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1807 ; Senigallia
	Arcybiskup ad personam Senigallii
Okres sprawowania	1777–1807
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	31 grudnia 1759
Sakra biskupia	25 lutego 1760
Kreacja kardynalska	23 czerwca 1777; Pius VI
Kościół tytularny	Santi Marcellino e Pietro
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bernardino Honorati (ur. 17 lipca 1724 w Jesi, zm. 12 sierpnia 1807 w Senigallii) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 17 lipca 1724 roku w Jesi, jako syn Giuseppego Honoratiego Marianny Cimy^[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure^[1]. Następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i relatorem Świętej Konsulty^[1]. 31 grudnia 1759 roku przyjął święcenia kapłańskie^[2]. 28 stycznia 1760 roku został tytularnym arcybiskipem Side, a 25 lutego przyjął sakrę^[2]. W latach 1760–1767 był nuncjuszem we Florencji, a w okresie 1766–1775 – w Wenecji^[2]. 23 czerwca 1777 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Marcellino e Pietro^[2]. W tym samym roku został arcybiskupem ad personam Senigallii^[1]. Zmarł tamże 12 sierpnia 1807 roku^[1].

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Bernardino Honorati. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2019-06-16]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Bernardino Honorati. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2019-06-16]. (ang.).