Bezpieczeństwo czynne pojazdu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bezpieczeństwo czynne pojazdu (aktywne) – zespół cech pojazdu mechanicznego (np. samochodu) wpływających na zmniejszenie prawdopodobieństwa kolizji lub wypadku drogowego. W jego skład wchodzą zarówno układy uruchamiane przez kierowcę, jak i pracujące niezależnie. Elementy poprawiające bezpieczeństwo czynne to m.in.:

• konstrukcja zapewniająca widoczność (oświetlenie, okna, lusterka, wycieraczki), jak również zapewniająca ergonomię (dzięki której kierowca nie musiałby „odrywać” wzroku od drogi i rąk od kierownicy) oraz posiadająca właściwości aerodynamiczne zapewniające stateczność i docisk pojazdu do nawierzchni (np. spojler);
• układ kierowniczy^[1], zawieszenie^[2] oraz ogumienie^[3] zapewniające sterowność oraz przyczepność do podłoża;
• układ hamulcowy wraz z układami wspomagającymi, korektorami siły hamowania oraz systemami kontroli trakcji pojazdu (np. ABS, AFU, ASR, CDS, EBD) włączonymi najczęściej w skład ESP;
• inteligentny tempomat (ACC) oraz systemy reagujące automatycznie w razie wystąpienia sytuacji niebezpiecznej (np. ostrzeganie o przeszkodach, awaryjne hamowanie przed przeszkodami, uruchamianie świateł awaryjnych w razie nagłego hamowania);
• systemy monitorujące kondycję psychofizyczną oraz poziom zmęczenia kierowcy;
• „zapas” mocy silnika umożliwiający przyspieszenie w razie zagrożenia.

• bezpieczeństwo bierne pojazdu

• Seweryn Orzełowski: Budowa podwozi i nadwozi samochodowych. Wyd. XVIII. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2010. ISBN 978-83-02-08785-1.
• Piotr Szypulski, Maciej Brzeziński: Leksykon Techniki Motoryzacyjnej. Nowe Technologie i Elektromobilność. Warszawa: Ringier Axel Springer Polska, 2022, s. 14. ISBN 978-83-8250-149-0.
• Jerzy Wicher: Bezpieczeństwo samochodów i ruchu drogowego. Wyd. I. Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2002. ISBN 83-206-1461-9. Brak numerów stron w książce