Aerodynamika – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aerodynamika (z greckiego: aēr dpn. aéros – „powietrze” i dynamikós – „mający siłę, silny”) – dział fizyki, mechaniki płynów, zajmujący się badaniem zjawisk związanych z ruchem gazów^[1], a także ruchu ciał stałych w ośrodku gazowym i sił działających na te ciała.

Ze względu na metody badawcze wyróżnia się aerodynamikę teoretyczną i doświadczalną. W aerodynamice doświadczalnej stosuje się często tak zwany tunel aerodynamiczny, czyli komorę umożliwiającą symulację rzeczywistych zjawisk zachodzących podczas ruchu obiektów w ośrodku gazowym.

Z uwagi na prędkości przepływów rozróżnia się aerodynamikę małych prędkości oraz aerodynamikę dużych prędkości.

Dział aerodynamiki zajmujący się ruchem ciał w rozrzedzonych gazach, np. w górnych warstwach atmosfery, to aerodynamika molekularna.

Z uwagi na zastosowania wyróżnia się aerodynamikę lotniczą, przemysłową i inne.

Stosowana jest w technice lotniczej, przy projektowaniu pojazdów (np. samochodów), przy projektowaniu maszyn i urządzeń z elementami ruchomymi, a także przy projektowaniu wysokich budowli.

Zobacz multimedia związane z tematem: Aerodynamika

Zobacz hasło aerodynamika w Wikisłowniku

• aerotermodynamika
• opór aero(hydro)dynamiczny