Binge-watching – Wikipedia, wolna encyklopedia

Binge-watching (także binge viewing lub marathon-viewing) − zjawisko kompulsywnego oglądania seriali^[1], charakteryzujące się oglądaniem po kilka odcinków serialu z rzędu^[2][3] np. z wykorzystaniem nośników pamięci lub online^[3].

Nie istnieje definicja określająca binge-watching przez minimalną liczbę obejrzanych odcinków, jednak w badaniu przeprowadzonym przez serwis Netflix 73% ankietowanych wskazało binge-watching jako oglądanie od dwóch do sześciu odcinków z rzędu^[4].

Oglądanie seriali powoduje identyfikację z bohaterami tych produkcji, ich doświadczeniami i emocjami, co powoduje współodczuwanie emocji, które sprzyja oglądaniu kolejnych odcinków. Mechanizm przymuszający do oglądania kolejnych odcinków jest analogiczny do mechanizmu zmuszającego do nieprzerwanego czytania książki. Chociaż binge-watching nie jest równoznaczny z uzależnieniem^[2], istnieje powiązanie tego zjawiska z problemami z samokontrolą i zmęczeniem^[5]. Binge-watching może wpędzać w stany depresyjne^[6]. Istnieje powiązanie między binge-watchingiem i depresją, samotnością i niezdolnością do kontrolowania swojego życia; osoby będące w nastrojach depresyjnych mają skłonność do oglądania większej liczby programów^[7].

Początki zjawiska miały miejsce wraz z rozwojem ofert wideo na życzenie (VOD), w których jednak oglądanie poszczególnych odcinków serialu było możliwe dopiero po ich premierze telewizyjnej. Pierwszym serialem, którego sezony był udostępniane w całości, był House of Cards produkcji Netflix^[2]. W zleconym przez ten serwis badaniu do regularnego praktykowania binge-watching przyznało się 61% ankietowanych^[4].

W języku polskim używa się terminów: bingowanie, bindżowanie, bindżować^[8].