Biolekt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Biolekt – odmiana funkcjonalna języka uzależniona od czynników biologicznych takich jak płeć oraz wiek, którym towarzyszą czynniki społeczno-kulturowe oraz psychologiczne^[1]. Różnice pomiędzy biolektami nie mają charakteru systemowego. Termin ten został wprowadzony przez Aleksandra Wilkonia w 1987 roku.

Według Aleksandra Wilkonia cechy języka kobiet to między innymi: wysoka skala ekspresji fonicznej, zachowawczość, większa staranność względem języka mężczyzn, szczegółowość, grzeczność oraz mniejsza agresywność^[1]. Badacz zauważa również, że wiele negatywnych zjawisk występujących współcześnie w języku, takich jak wulgaryzacja i technicyzacja, jest wynikiem oddziaływania na polszczyznę języka mężczyzn^[1].

Również tematyka rozmów zmienia się ze względu na płeć: przeważnie tematy opowiadań mężczyzn to rzeczy postrzegane jako niezwykłe, zaś kobiety rozmawiają o sprawach codziennych^[2]. Ponadto mężczyźni rzadziej niż kobiety cytują wypowiedzi innych osób oraz puentują historie morałami^[2].

Polską badaczką zajmującą się językiem kobiet jest Kwiryna Handke^[1].

Dokładne porównanie języka młodzieżowego oraz języka ludzi dorosłych (w tym języka osób najstarszych) nie jest możliwe ze względu na niedostateczną liczbę badań dotyczących tego drugiego^[3].

Zasadnicze różnice między językami ludzi przynależących do innych pokoleń dotyczą leksyki oraz znajomości frazeologii^[3]. Dodatkowymi czynnikami różnicującymi, skorelowanymi z wiekiem, są: różnice w zakresie aksjologicznym, zakres tabu, zmiany w modelu grzeczności, zmiany stereotypów, inne kody semiotyczne w komunikacji oraz podejście do języka ojczystego^[3].

• familiolekt
• psycholekt