Bitwa pod Medina del Rio Seco – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Medina de Rioseco

Wojna na Półwyspie Iberyjskim
Czas	14 lipca 1808
Miejsce	na płn od Valladolid, Hiszpania
Wynik	zwycięstwo francuskie
Strony konfliktu
Francja Królestwo Hiszpanii
Dowódcy
Jean-Baptiste Bessières Joaquín Blake Gregorio de la Cuesta
Siły
14 000 + 40 dział 21 900 sił regularnych i milicji +20 dział
Straty
500 zabitych i rannych 1 100 zabitych 2 000 rannych i zaginionych 150 jeńców
Położenie na mapie Hiszpanii miejsce bitwy
41°53′39,0000″N 4°59′37,0000″W/41,894167 -4,993611

Bitwa pod Medina del Rio Seco – bitwa stoczona w pierwszym okresie wojny dnia 14 lipca 1808 roku i zakończyła się rozgromieniem jedynej hiszpańskiej armii stojącej na drodze wojsk francuskich zmierzających do opanowania Starej Kastylii.

Wydarzenia, jakie miały miejsce na Półwyspie Iberyjskim zaskoczyły i zaniepokoiły Napoleona. W czerwcu marszałek Bessières ze swoją lotną kolumną próbował dotrzeć do Santander dla zabezpieczenia francuskich linii komunikacyjnych w Galicji i opanowania wybrzeża wobec możliwego desantu sił brytyjskich. Osaczony przez masy guerilleiros Bessières nie dał rady się przebić i zawrócił. Napoleon zdecydował się na wysłanie większej ilości wojsk i działanie według nowego planu. W lipcu rozkazał Bessièresowi ponownie podjąć ofensywę.

Na drodze Francuzów stało teraz dwóch, nie cierpiących się nawzajem, hiszpańskich generałów: Gregorio de la Cuesta stojący na czele tzw. „Armii Galicji” i Joaquín Blake y Joyes, który wspomagał go pospolitym ruszeniem lokalnych milicji oddziałami regularnych wojsk z prowincjonalnych garnizonów. Obaj razem mieli około 24 000 ludzi. Cuesta ogłosił się wodzem naczelnym i nakazał marsz na Valladolid, miasto, gdzie przed wojną dzierżył zaszczytny tytuł Capitan-General Starej Kastylii, a który utracił po swej panicznej ucieczce spod Cabezón. Blake, zawodowy oficer nie pozbawiony pewnej dozy talentu^[1], uważał, że stawianie czoła Grande Armée w polu jest nierozsądne, ale milczał^[2]. 14 lipca Cuesta zajął pasma wzgórz w pobliżu Medina del Rio Seco, przy czym Blake’owi powierzył dowodzenie czołowej pozycji.

Tymczasem Bessières błyskawicznie skoncentrował 14 000 ludzi wzmocnionych dziesięcioma bateriami artylerii i ruszył na spotkanie przeciwnika.

Cuesta, z przyczyn dotychczas nieznanych, swoją część armii rozstawił daleko z tyłu. Blake, oddzielony od Cuesty znacznych rozmiarów wolną przestrzenią, stał wobec nadchodzących Francuzów z nieosłoniętymi skrzydłami i niezabezpieczonymi drogami odwrotu^[2].

Bessières natychmiast zauważył słabe strony przeciwnika i zaatakował centralną pozycję, trzymając Cuestę na dystans przy pomocy sił osłonowych, podczas gdy elementy dwóch dywizji podjęły atak na redutę Blake’a. Blake walczył z determinacją, zadając Francuzom spore straty i przez jakiś czas nie pozwalając się oskrzydlić, ale kawaleria rezerwy Lasalle’a wdarła się w przerwę między formacjami Hiszpanów uderzając na tyły Blake’a, łamiąc szeregi jego piechoty i zmuszając ją do panicznej ucieczki na zachód. Honor armii hiszpańskiej uratował batalion żołnierzy z Nawarry, którzy jako jedyni dotrzymali kawalerii pola.

Bessières miał teraz zamiar rozprawić się z Cuestą, ale hiszpański wódz, zamiast nakazać odwrót, uformował swe wojsko w kolumny i rzucił je do ataku na wzgórze, zajęte już przez wiarusów z armii cesarskiej. Czołowe bataliony hiszpańskich grenadierów próbowały wedrzeć się na stok, ale dostały się w morderczy krzyżowy ogień i rzuciły do ucieczki przekonując tym samym Cuestę, że czas się wycofać.

Po Medina del Rio Seco Bessières bez trudu zajął León i Zamorę. Jego zwycięstwo poprawiło pozycję armii francuskiej w północnej Hiszpanii. Zadowolony Napoleon miał wówczas powiedzieć: „skoro marszałek Bessières mógł pokonać Armię Galicji niewielkim wysiłkiem i z niewielkimi stratami, Dupont będzie zdolny pokonać każdego, kogo napotka”.

Jak na ironię w kilka dni później korpus Duponta został pokonany w bitwie pod Bailén i wzięty do niewoli przez gen. Castañosa. Nagle pozbawione 20 000 żołnierzy, francuskie dowództwo w panice nakazało generalny odwrót za Ebro, czyniąc zwycięstwo Bessières'a bezwartościowym.

• David G. Chandler, The Campaigns of Napoleon, New York 1995, ISBN 0-02-523660-1
• DavidD. Gates DavidD., The Spanish Ulcer, A History of the Peninsular War, wyd. 1st Da Capo Press ed, Cambridge, MA: Da Capo Press, 2001, ISBN 0-306-81083-2, OCLC 48480128 . Brak numerów stron w książce