French
DeutschBlack Power – Wikipedia, wolna encyklopedia
Black Power (Czarna siła) – slogan odnoszący się do aspiracji osób czarnoskórych (w Afryce i na innych kontynentach) do samookreślenia. Główną ideą ruchu politycznego głoszącego hasła Black Power jest to, że osoby czarnoskóre powinny przejąć władzę od innych ras.
Pieśń Black Power została w latach 1960. spopularyzowana w Stanach Zjednoczonych przez Stokely Carmichaela i Williego Ricksa (który zmienił imię na Mukasa), działających w ramach Pokojowego Komitetu Koordynacyjnego Studentów (ang. Student Non-violent Coordinating Committee, SNCC)[2].
Ruch Black Power pojawił się w USA w latach 1960., razem z ruchem praw obywatelskich. Wielu członków SNCC krytykowało podejście Martina Luthera Kinga, który bronił pokojowych form oporu wobec rasizmu i dążył do desegregacji. Zwolennicy SNCC uważali, że Czarni będą zdominowani przez Białych tak długo, jak długo będą mniejszością w kraju zarządzanym przez Białych, więc powinni dążyć do samostanowienia we własnym państwie.
SNCC uważała, że niektórzy Biali rasiści stosowali przemoc przeciwko Czarnym mieszkańcom, którzy bywali „nie na swoim miejscu”, a więc brak przemocy ze strony Czarnych wynika z braku ich odwagi do stanięcia w obronie własnego ludu i może być uzasadniana jedynie w kategoriach religijnych, a nie materialnych[styl do poprawy].
Nawet gdy postawa zyskała poklask większości czarnoskórych obywateli, którzy bywali uciskani przez rasistowskie prawa, Martin Luther King trwał przy postawie „integrated power” (zintegrowana siła): podzielanej przez większość amerykańskiej lewicy politycznej dążącej do osiągnięcia „ślepoty na kolor skóry”, dzięki której Czarni mieliby w pełni integrować się z amerykańskim społeczeństwem.
Oponenci ideologii Kinga twierdzą, że taka asymilacja pozbawia Afroamerykanów ich dziedzictwa i godności. Omali Yeshitela, przywódca ruchu Uhuru Movement i przewodniczący African People’s Socialist Party, argumentuje, że Afrykanie wielokrotnie walczyli, aby uchronić przed europejskimi kolonistami swoje kraje i kultury, a integrowanie się z rasą, która rabowała ich z bogactw i wartości, jest aktem zdrady, która popiera imperializm.
Krytycy ruchu African Internationalism[styl do poprawy] czy Black Power zauważają, że Afroamerykanie nie są sobą dzięki pracy na rzecz kraju, w którym przebywają, ale także na skutek walki, jaką stoczyli o uzyskanie wolności[styl do poprawy]. Ich zwolennicy argumentują z kolei, że Afrykanie nigdy sami nie wyjeżdżali z chęcią do Stanów Zjednoczonych, a ich „krew, pot i łzy wsiąknięte w amerykańską ziemię” nie zmieniają ich narodowości[styl do poprawy].
Niektórzy aktywiści Black Power nazywali siebie „nowymi Afrykanami”, uważając, że Afroamerykanie powinni mieć swoje własne, niezależne państwo, utworzone w „czarnym pasie” Stanów Zjednoczonych, ponieważ Afroamerykanie są tam większością.
Jeszcze inny odłam czarnoskórych nacjonalistów wyznaje „kulturowy nacjonalizm” i wspiera panafrykanizm, który był często krytykowany za brak solidarności z interesami ubogiej klasy pracującej[styl do poprawy].
Niektórzy działacze Czarnej Siły stosowali w tym celu zamachy, mordując na przykład w 1973 gubernatora Bermudów Richarda Christophera Sharplesa z powodów rasowych i politycznych:
[Moim] motywem zabicia gubernatora była chęć uświadomienia ludziom, w szczególności Czarnym, zła i niegodziwości systemu kolonialnego na naszej wyspie. Po drugie, moim motywem było pokazanie, że kolonialiści są zwykłymi ludźmi, takimi jak my: jedzą, śpią i umierają tak jak wszyscy, i że nie musimy się ich bać [zabić][3]. (Słowa zamachowca Burrowsa)
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ A.B.C. News, A Look at the History of the Clenched Fist [online], ABC News [dostęp 2021-12-23] (ang.).
- ↑ Hasan Kwame Jeffries, Bloody Lowndes: Civil Rights and Black Power in Alabama’s Black Belt, NYU Press, 1 lipca 2009, ISBN 978-0-8147-4306-5 [dostęp 2021-10-28] (ang.).
- ↑ Tamra Orr, Bermuda, Marshall Cavendish, 2009, ISBN 978-0-7614-3115-2 [dostęp 2021-10-28], Cytat: The motive for killing the Governor was to seek to make the people, black people in particular, become aware of the evilness and wickedness of the colonialist system in this island. Secondly, the motive was to show that these colonialists were just ordinary people like ourselves who eat, sleep and die just like anybody else and that we need not stand in fear and awe of them (ang.).