Blaszany bębenek (film) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy filmu. Zobacz też: Blaszany bębenek.

Blaszany bębenek – dramat produkcji francuskiej, niemieckiej, polskiej i jugosłowiańskiej z 1979, w reżyserii Volkera Schlöndorffa. Film został nakręcony na podstawie powieści Güntera Grassa pod tym samym tytułem^[1].

• Reżyseria: Volker Schlöndorff
• Scenariusz: Volker Schlöndorff, Jean-Claude Carrière, Franz Seitz
• Zdjęcia: Igor Luther
• Muzyka: Lothar Brühne, Maurice Jarre, Friedrich Meyer
• Producent: Franz Seitz, Anatole Dauman

• David Bennent − Oskar Matzerath
• Mario Adorf − Alfred Matzerath
• Angela Winkler − Agnes Matzerath
• Daniel Olbrychski − Jan Broński
• Katharina Thalbach − Maria Matzerath
• Tina Engel − Anna Koljaczek (młoda)
• Berta Drews − Anna Koljaczek (stara)
• Roland Teubner − Józef Koljaczek
• Tadeusz Kunikowski − wuj Wincenty
• Andréa Ferréol − Lina Greff
• Charles Aznavour − Sigismund Markus
• Mieczysław Czechowicz − Kobiela
• Marek Walczewski − Schugger-Leo
• Beata Poźniak
• Zygmunt Hübner − Ferdynand Michoń, dyrektor Poczty Polskiej w Gdańsku
• Bruno Thost − szeryf Lankes
• Heinz Bennent − Greff
• Ilse Pagé − Gretchen Scheffler
• Alexander von Richthofen − szeregowy Herzog
• Werner Rehm − Scheffler
• Lech Grzmociński − Stauer
• Stanisław Michalski − żandarm ścigający Koljaczka
• Käte Jaenicke − matka Truczinskiego
• Jerzy Łapiński − żandarm (wystąpił pod nazwiskiem Kapiński)
• Helmut Brasch − Stary Heilandt
• Otto Sander − muzyk Meyn
• Wigand Wittig − Herbert Truczinski
• Dietrich Frauboes − dyrektor szpitala
• Fritz Hakl − Bebra
• Ernst Jacobi − Loebsack
• Gerda Blisse − pani Spollenhauer
• Joachim Hackethal − wielebny Wehnke
• Henning Schlüter − dr Hollatz
• Gustaw Holoubek − ksiądz
• Wojciech Pszoniak − Żyd Feingold^[2]

Film jest ekranizacją powieści Güntera Grassa, pomija jednak losy powojenne bohatera opisane w Księdze Trzeciej.

• 1979: Złota Palma na 32. MFF w Cannes^[3]
• 1980: Oscar dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego^[4] na 52. ceremonii wręczenia Oscarów
• 1980: nominacja do Cezara za najlepszy film zagraniczny^[5]
• 1980: Złoty Ekran (Niemcy)
• 1982: Nagroda Japońskiej Akademii Filmowej za najlepszy film zagraniczny^[6]
• 1981: Nagroda Błękitnej Wstęgi za najlepszy film zagraniczny^[7]

Na polski ekran film Schlöndorffa dotarł po trzynastu latach swojej światowej premiery^[8]. W okresie PRL dzieło nie było dopuszczone do odtwarzania przez cenzurę ze względu na domniemane wątki antyradzieckie w scenie, w której żołnierze Armii Czerwonej gwałcą młodą Niemkę i strzelają do cywila, usiłującego ze strachu połknąć hitlerowską odznakę partyjną i dławiącego się nią w konwulsjach^[9].

W 2020 roku dokonano digitalizacji filmu Blaszany Bębenek. Zakończono prace nad oczyszczeniem i korektą zdjęć na taśmie 35 mm. Cyfrową wersję adaptacji filmowej zaprezentowano w formacie 4K^[10].

• Blaszany bębenek w bazie filmpolski.pl
• Blaszany bębenek w bazie IMDb (ang.)
• Zdjęcia z filmu Blaszany bębenek w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”