Bogusław Kowalski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bogusław Kowalski
Data i miejsce urodzenia

23 października 1964
Mircze

Przewodniczący Ruchu Ludowo-Narodowego
Okres

od lutego 2007
do stycznia 2011

Przynależność polityczna

Ruch Ludowo-Narodowy

Następca

Wiesław Kosobudzki (p.o.)

Prezes Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego
Okres

od 1998
do 1999

Przynależność polityczna

Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne

Poprzednik

Jan Tomasz Zamoyski

Bogusław Kowalski (ur. 23 października 1964 w Mirczu) – polski polityk, historyk, dziennikarz, publicysta.

Poseł na Sejm V i VI kadencji, w latach 2006–2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Transportu, były prezes Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, Stronnictwa Narodowego i Ruchu Ludowo-Narodowego. W latach 2016–2018 prezes zarządu TK Telekom.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1987 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1992 także studia doktoranckie na tej uczelni. Od 1988 do 1992 był asystentem w Zakładzie Naukowym Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych. W 1992 pracował w redakcji „Nowego Świata”. Od 1993 do 1997 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Myśli Polskiej”. Następnie został przewodniczącym rady programowej tego pisma[1]. Równocześnie pracował w Radiu Niepokalanów. Należy do Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W latach 80. działał w Polskim Związku Katolicko-Społecznym. Od 1983 do 1987 kierował strukturami regionalnymi PZKS. Od 1987 do 1990 należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W latach 1991–1999 działał w Stronnictwie Narodowo-Demokratycznym. Faktycznie kierował SND, którego przewodniczącym był Jan Tomasz Zamoyski. Przed wyborami prezydenckimi w 1995 był rzecznikiem prasowym sztabu Lecha Wałęsy, a następnie został rzecznikiem Ruchu Solidarni w Wyborach[2]. W 1998 został prezesem SND, a w 1999 objął funkcję prezesa Stronnictwa Narodowego, powstałego w wyniku zjednoczenia SN i SND[3]. Przed wyborami prezydenckimi w 2000 był szefem sztabu wyborczego Tadeusza Wileckiego[4]. Bez powodzenia kandydował do parlamentu w 1991 z ramienia Narodowego Komitetu Wyborczego, w 1993 z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform oraz w 1997 i 2001 z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego.

W maju 2001 współtworzył Ligę Polskich Rodzin. Do stycznia 2002 pełnił funkcję przewodniczącego Kongresu LPR. Kierował też strukturami partii m.in. w powiecie mińskim i województwie mazowieckim. Od 2002 do 2005 był radnym sejmiku mazowieckiego i członkiem zarządu, a następnie wicemarszałkiem województwa. Równocześnie przewodniczył Radzie Gospodarki Morskiej Wisły Środkowej oraz był wiceprezydentem Europejskiej Sieci Regionów Chemicznych. W 2004 z listy Ligi Polskich Rodzin bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego, a w 2005 został liczbą 6274 głosów wybrany na posła V kadencji w okręgu siedleckim. Do maja 2006 przewodniczył Komisji Infrastruktury.

Według katalogów opublikowanych przez Instytut Pamięci Narodowej Bogusław Kowalski w 1987 został zarejestrowany przez Służbę Bezpieczeństwa jako TW „Mieczysław”. W 2008 IPN zawiadomił, że po analizie materiału archiwalnego nie znalazł podstaw do zakwestionowania jego oświadczenia lustracyjnego, w którym polityk zaprzeczał współpracy ze służbami specjalnymi PRL[5].

W 2006 odszedł z LPR i współtworzył Narodowe Koło Parlamentarne, którego został przewodniczącym[6]. 22 września 2006 przystąpił do powstałego wówczas klubu parlamentarnego Ruchu Ludowo-Narodowego, który w grudniu tego samego roku się rozpadł. Został także prezesem stowarzyszenia Polska Unia Samorządowa. Od 18 grudnia 2006 był posłem koła Ruch Ludowo-Chrześcijański. W 2007 stanął na czele współtworzonej przez posłów RLCh partii Ruch Ludowo-Narodowy. Od 23 maja 2006 do 23 listopada 2007 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Transportu. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości i otrzymując 7259 głosów. W styczniu 2011 przeszedł z RLN do PiS[7]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z listy tej partii (otrzymał 5196 głosów)[8]. W 2012 na kongresie Polskiego Stowarzyszenia Morskiego-Gospodarczego im. Eugeniusza Kwiatkowskiego został wybrany na prezesa tej organizacji[9].

Od 2012 do marca 2015 był ekspertem, dyrektorem i następnie jednym z partnerów w Zespole Doradców Gospodarczych TOR. 11 grudnia 2015 został nominowany przez ministra infrastruktury i budownictwa na stanowisko prezesa Polskich Kolei Państwowych[10]. Zrezygnował z tego stanowiska 13 grudnia 2015 w związku z pojawieniem się w mediach oskarżeń o współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa[11]. 10 listopada 2016 został prezesem kolejowej spółki TK Telekom[12], pełnił tę funkcję do 2018. W 2020 został prezesem zarządu przedsiębiorstwa kolejowego Olkol z Oleśnicy[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bogusław „Brutus” Kowalski. rp.pl, 24 kwietnia 2006. [dostęp 2015-12-11].
  2. Panorama opozycyjnych koalicji. rp.pl, 14 czerwca 1996. [dostęp 2015-12-11].
  3. W kraju. SN poprze Wileckiego. rp.pl, 20 grudnia 1999. [dostęp 2015-12-11].
  4. Jednego kandydata prawicy nie będzie. rp.pl, 5 października 2000. [dostęp 2015-12-11].
  5. Bogusław Kowalski współpracował z SB?. gover.pl, 6 maja 2009. [dostęp 2015-12-11].
  6. Wicepremier Lepper za tydzień. rp.pl, 28 kwietnia 2006. [dostęp 2015-12-11].
  7. Senator Waldemar Kraska o wstąpieniu do PiS. podlasie24.pl, 31 stycznia 2011. [dostęp 2015-12-11].
  8. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-12-11].
  9. Kongres Stowarzyszenia. psmg-kwiatkowski.org.pl, 17 lutego 2012. [dostęp 2015-12-11].
  10. Bogusław Kowalski nowym prezesem PKP. rynek-kolejowy.pl, 11 grudnia 2015. [dostęp 2015-12-11].
  11. Wojciech Czuchnowski, Andrzej Poczobut. Ekspresowa kariera Kowalskiego. „Gazeta Wyborcza”, s. 7, 14 grudnia 2015. 
  12. Nowy Prezes Zarządu TK Telekom. netia.pl, 14 listopada 2016. [dostęp 2016-11-16].
  13. Olkol. rejestr.io. [dostęp 2021-11-11].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]