Bogusława Latawiec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bogusława Latawiec

Pełne imię i nazwisko	Bogusława Latawiec-Balcerzan
Data i miejsce urodzenia	25 września 1939 Wołomin
Data i miejsce śmierci	1 listopada 2021 Poznań
Zawód, zajęcie	poetka, prozaiczka, krytyczka literacka, redaktorka, nauczycielka
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Rodzice	Czesław Latawiec
Małżeństwo	Edward Balcerzan
Cytaty w Wikicytatach

Bogusława Latawiec, również Bogusława Latawiec-Balcerzan (ur. 25 września 1939 w Wołominie, zm. 1 listopada 2021 w Poznaniu^[1]) – polska poetka, prozaiczka, krytyczka literacka, redaktorka i nauczycielka^[2].

Była córką Czesława Latawca^[3]. Absolwentka Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1961).

Debiut poetycki w 1962 potem publikowała przede wszystkim wiersze, ale też prozę, recenzje, eseje w wielu czasopismach, m.in.: „Odrze”, „Życiu literackim”, „Literaturze” i „Twórczości”. W latach 1974–1982 pracowała w miesięczniku „Nurt” (kierowniczka działu poezji i krytyki poetyckiej). W latach 1991–2003 była redaktorką naczelną miesięcznika „Arkusz” (współtworzyła go z Włodzimierzem Branieckim^[4]). Dwukrotnie nominowana do Orfeusza – Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego za najlepszy tom roku: w 2012 za tom Gdyby czas był ziemią^[5] a w 2019 za tom Pierzchające ogrody^[6].

Nauczycielka w następujących szkołach średnich: III Liceum Ogólnokształcące im. św. Jana Kantego oraz VIII Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Jej mężem był Edward Balcerzan^[7]. W piśmie „Teksty Drugie” w 2006 ukazały się „Listy do Bogusławy Latawiec i Edwarda Balcerzana (1971–1973)” Tymoteusza Karpowicza.

• Nie widziałam tak długiej chorągwi (Poznań 1965)
• Solarium (Poznań 1969)
• Ogród rozkoszy ziemskich (Poznań 1976)
• Pusta szkoła (Warszawa 1987)^[8]
• Ciemnia (Warszawa 1989)
• Ciemnia wyd. II (Poznań 1995)^[9]
• Gęstwina (Warszawa 2001)^[10]
• Kochana Maryniuchna (Warszawa 2003)^[11]
• Ciemnia wyd. III (Szczecin 2012)^[12]
• Zegary nie do zatrzymania (Mikołów 2012)^[13]

• Otwierają się rzeki (Poznań 1965)
• Całe drzewo zdania (Warszawa 1970)
• Przestrzenie (Poznań 1975)
• Z żywych jeszcze źrenic (Poznań 1981)^[14]
• Powidok. Wiersze z lat 1980–1991 (Warszawa 1992)^[15]
• Bogusławy Latawiec nigdy całości (Warszawa 1995)^[16]
• Razem tu koncertujemy (Poznań 1999)^[17]
• Odkrytki (Warszawa 2007)^[18]
• Gdyby czas był ziemią (Sopot 2011)^[19]
• Zmowy (Szczecin 2015)
• Pierzchające ogrody (Szczecin 2018)^[20]
• Nieoznakowany szlak (Szczecin 2018)

• Ryszard Matuszewski, Woda, palce i litery, „Życie literackie”, 1965 nr 31.
• Stanisław Balbus, Z dziennika lektur poetyckich, „Życie literackie”, 1971, nr 1.
• Jerzy Pilch, Ryba w ogrodzie rozkoszy ziemskich. „Życie literackie” 1977, nr 1320.
• Anna Legeżyńska, Proust i stan wojenny. „Twórczość” 1990, nr 11.
• Wojciech Skalmowski, Powidok, „Kultura” (Paryż), 1992.
• Piotr Łuszczykiewicz, Światło pod powieką. O poezji Bogusławy Latawiec, w: tenże, Pociąg do Poznania. Szkice i rozmowy, Poznań 2000, s. 89–105;
• Małgorzata Czermińska, Bogusława Latawiec, w: Pisarki polskie od średniowiecza do współczesności. Przewodnik. Gdańsk 2000, s. 154–155.
• Piotr Łuszczykiewicz, Żywina Bogusławy Latawiec, w: tenże, Bliskie czytanie. Interpretacje literatury XX wieku, Kalisz 2002, s. 83–89;
• Natalia Astafjewa, Polskije poetessy, „Aleteja”, Sankt-Petersburg 2002, s, 54–56, 485.
• Anna Węgrzyniakowa, Uczennice Przybosia. W: Stulecie Przybosia, Poznań 2002, s. 183–189
• Justyna Wciórka, „Dopominanie” pisma. „Kresy” 2004, nr 4.
• Jan Zieliński, Żywe zwierzę historii, „Przegląd polski” (Nowy Jork), 6 sierpnia 2004
• Tomasz Mizerkiewicz, Autentyk odnaleziony, „Dekada Literacka” 2004, nr 3.
• Maria Delaperriere, Quand les femmes se font poetes, w: La poesie polonaise du vingtieme siecle voix et visages”. Paris 2004, s. 63–65.

• Dzieła Bogusławy Latawiec: lista 1, lista 2 w bibliotece Polona