French
DeutschBolesław Świdziński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 pułkownik dyplomowany kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 grudnia 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 marca 1972 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca szwadronu, pułku i brygady kawalerii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
.png){kind=small}
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 grudnia 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 marca 1972 |
| Wojewoda lubelski | |
| Okres | od 1 kwietnia 1932 (p.o. od 29 października 1930) |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Bolesław Jerzy Świdziński (ur. 7 grudnia 1885 w Opatowie, zm. 4 marca 1972 w Londynie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, członek Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich od 1936 roku[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 7 grudnia 1885 w Opatowie jako syn Henryka[2]. Po zdaniu matury w Krakowie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w później na uniwersytecie w Genewie. Jako student był w latach 1906–1907 członkiem Organizacji Bojowej PPS, a następnie Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Od sierpnia 1914 służył w Legionach, początkowo w szwadronie rotmistrza Zbigniewa Dunin-Wąsowicza (dowódcy spod Rokitny), później w 2 pułku ułanów Legionów.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził na froncie szwadronem 5 pułku Ułanów Zasławskich. Po zakończeniu wojny był szefem jednej z sekcji Oddziału V Sztabu Generalnego. Z dniem 15 września 1924 został przydzielony do macierzystego 2 pułku szwoleżerów[3]. Z dniem 1 listopada 1924 został odkomenderowany na roczny Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[4]. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na podpułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego przydzielony został do kadry oficerów kawalerii przy Departamencie II MSWojsk. z jednoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału IV SG WP na okres sześciu miesięcy[6]. W styczniu 1927 objął dowództwo 2 pułku szwoleżerów w Starogardzie[7]. Pełnił równocześnie obowiązki dowódcy 8 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Starogardzie. W marcu 1929 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[8]. 24 grudnia 1929 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. Z dniem 30 września 1930 został przeniesiony w stan nieczynny[10]. 1 października 1930 powierzono mu pełnienie obowiązków wojewody lubelskiego. Z dniem 31 marca 1932 został przeniesiony do rezerwy[11]. 1 kwietnia tego roku został zatwierdzony na stanowisku wojewody lubelskiego. Obowiązki wojewody sprawował do 8 lutego 1933.
Został następnie głównym inspektorem i szefem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W latach 1935–1938 był posłem na Sejm RP z województwa lubelskiego. W Sejmie był m.in. przewodniczącym Sądu Marszałkowskiego i Komisji Skarbu. Po utworzeniu Parlamentarnego Koła Obozu Zjednoczenia Narodowego kierował jego pracami.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 (8 września) został mianowany komisarzem cywilnym w Generalnym Komisariacie Cywilnym przy Naczelnym Wodzu Edwardzie Śmigłym-Rydzu. Od 17 września 1939 na emigracji.
Od sierpnia 1940 roku przebywał w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay[12].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- chorąży – 16 kwietnia 1916
- podporucznik – 1 grudnia 1916
- podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
- pułkownik – 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5395
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928[13], 13 maja 1933[14])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Związek Legionistów Polskich : 1936–1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
- ↑ Bolesław Jerzy Świdziński [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-08-29].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 29 czerwca 1924 roku, s. 364.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 78 z 12.08.1924 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 106 z 15.10.1925 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 12.01.1927 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 5 z 12.03.1929 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 5 z 20.02.1930 r.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 32.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 21 kwietnia 1932 roku, s. 288.
- ↑ Dowództwo Stacji Zbornej Oficerów Rothesay, rozkaz dzienny nr 1, 25 sierpnia 1940 roku, s. 2.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 - po raz drugi.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 43.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 16.
|
