Józef Rożniecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Bolesław Rożniecki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1890
Kijów, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

2 sierpnia 1944
Warszawa, Polska

wicewojewoda łódzki
Okres

od 30 lipca 1929
do 21 lipca 1931

Poprzednik

Stanisław Lewicki

Następca

Stefan Kirtiklis

Wojewoda lwowski
Okres

od 22 lipca 1931
do 30 stycznia 1933

Poprzednik

Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski

Następca

Władysław Belina-Prażmowski

Wojewoda lubelski
Okres

od 31 stycznia 1933
do 8 września 1937

Poprzednik

Bolesław Świdziński

Następca

Jerzy Albin de Tramecourt

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)

Józef Bolesław Rożniecki vel Różniecki (ur. 3 czerwca 1890 w Kijowie, zm. 2 sierpnia 1944 w Warszawie) – doktor praw, uczestnik walk o niepodległość w czasie I i II wojny światowej oraz wojny z bolszewikami, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Leona i Anny ze Skoczylasów[1]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Złoczowie od 1905 do 1913[2]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tamże w roku 1924 doktorat.

Od 1914 służył w Legionach Polskich. Był oficerem 3 pułku piechoty i 6 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym wcielony został do Armii Austro-Węgier.

W 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w WSWoj. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[3]. Z dniem 15 października 1924 przeniesiony został z Inspektoratu Armii Nr V do 40 pułku piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy I batalionu[4].

Od 31 maja 1926 roku pełnił funkcję szefa Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W październiku 1927 przeniesiony został do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych na okres 6 miesięcy[5]. Z dniem 30 listopada 1928 przeniesiony został do rezerwy[6]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin Miasto, jako major rezerwy z 1 lokatą na liście starszeństwa oficerów rezerwy piechoty i przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II.

Rozpoczął pracę w administracji publicznej. Minister spraw wewnętrznych mianował go naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim. Z dniem 30 lipca 1929 został wicewojewodą łódzkim, a od 22 marca 1931 do 30 stycznia 1933 zajmował stanowisko wojewody lwowskiego. Ze Lwowa został przeniesiony do Lublina, gdzie był wojewodą lubelskim od 31 stycznia 1933 do 8 września 1937[7].

We wrześniu 1939 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego Miasta Warszawy. Następnie był żołnierzem Związku Walki ZbrojnejArmii Krajowej.

Ranny w czasie powstania warszawskiego, zmarł drugiego dnia powstania w Warszawie. Pochowany został na ul. Mianowskiego 10; ekshumowany 10 kwietnia 1945 na skwer kościoła św. Jakuba; powtórnie ekshumowany 8 stycznia 1947 na Cmentarz Powstańców Warszawy (kwatera 64)[1].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Lista cywilnych ofiar powstania – Józef Rożniecki [online], 1944.pl [dostęp 2022-05-10] (pol.).
  2. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Złoczowie za lata 1873/4–1923/4. Złoczów: 1925, s. 14.
  3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 38 z dnia 08.10.1921 r., s. 1434–1435.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
  5. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 25 z dnia 31.10.1927 r.
  6. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z dnia 29.01.1929 r.
  7. Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 4, s. 22–23, 5 marca 1933. 
  8. M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. M.P. z 1929 r. nr 276, poz. 638 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej i państwowej”.
  10. Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 315).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 18.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 224, 348.
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 120, 171.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 7, 862.
  • „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I.