Boll (herb szlachecki) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy herbu szlacheckiego. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Boll – polski herb szlachecki z nobilitacji galicyjskiej.

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

Na tarczy dzielonej w krzyż w polach I i III czarnych orzeł złoty w lewo^[2]; w polach II i IV, złotych, dwa skosy czarne.

Herb posiada dwa hełmy z klejnotami: klejnot I – orzeł jak w godle; klejnot II – trzy pióra strusie, złote między czarnymi.

Labry: czarne podbite złotem.

Nadany 21 września 1793 (dyplom z 9 sierpnia 1794) Franciszkowi Ksaweremu von Boll, z pierwszym stopniem szlachectwa (Edler von), za dwudziestoletnią pracę w służbie publicznej. Boll został wylegitymowany 26 listopada 1794^[3].

Ponieważ herb Boll był herbem własnym, z nobilitacji osobistej, prawo do posługiwania się nim przysługuje tylko jednemu rodowi herbownemu:

Boll.

• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Brak numerów stron w książce

• Herb Boll z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla