Bomba przeciwczołgowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bomba przeciwczołgowa – bomba lotnicza przeznaczona przede wszystkim do niszczenia broni pancernej^[1], a także sprzętu opancerzonego, okrętów, składów amunicji, zbiorników paliwa i transportu kolejowego nieprzyjaciela^[2].

Bomba przeciwczołgowa przebija strumieniem kumulacyjnym o wielkiej energii pancerz o grubości do kilkuset milimetrów w zależności od masy ładunku wybuchowego, rodzaju wkładki kumulacyjnej i kąta spotkania z przeszkodą. Osłonięte pancerzem urządzenia i załoga czołgu rażone są wysoką temperaturą przenikającego strumienia oraz wpadającymi za nim odłamkami^[3].

W Leksykonie wiedzy wojskowej wymieniony jest także osobny typ bomby – bomba przeciwpancerna, która zdefiniowana jest jako bomba lotnicza stosowana do niszczenia celów opancerzonych i obiektów betonowej lub żelazobetonowej osłonie. Według leksykonu stosuje się bomby przeciwpancerne o masie od kilku do kilkuset kilogramów, które po zetknięciu się z przeszkodą przebijają ją i wybuchają wewnątrz celu^[2].

• Marek Andruszkiewicz, Marta Motyl, Jacek Pająk: Rozpoznanie przeciwnika powietrznego w pododdziałach przeciwlotniczych. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2021. ISBN 978-83-66299-44-3.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.