Bootstrap Protocol – Wikipedia, wolna encyklopedia

BOOTP (ang. Bootstrap Protocol) – protokół komunikacyjny typu UDP umożliwiający komputerom w sieci uzyskanie od serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP. Rozwinięciem i następcą protokołu BOOTP jest DHCP.

BOOTP jest zdefiniowany w RFC 951[1].

Zasada działania (w uproszczeniu)

[edytuj | edytuj kod]
  1. Klient formułuje i wysyła zapytanie BOOTP na adres broadcast (port docelowy 67, port źródłowy 68). Operacje wykonywane przed wysłaniem:
    • Klient ustawia „liczbę skoków” na 0. Każdy pośredni router będzie zwiększał tę liczbę o 1. Jeśli wartość ta przekroczy skonfigurowane na serwerze maksimum, pakiet zostanie odrzucony.
    • Klient ustawia „liczbę sekund” na 0. Jeśli nie otrzyma odpowiedzi, klient ponawia zapytanie, ustawiając pole, ponownie wpisując liczbę sekund, jaka upłynęła od czasu wysłania pierwszego pakietu BOOTREQUEST.
    • Klient ustawia „adres IP bramki” na 0. Serwer BOOTP po odczytaniu tak wypełnionego pola wpisuje w nie swój adres.
    • Jeśli klient zna swój adres IP, wypełnia pole „adres IP klienta”.
  2. Serwer, po odebraniu pakietu, sprawdza, czy posiada konfigurację dla klienta. Jeśli tak jest, wysyła odpowiedni pakiet BOOTREPLY do klienta zawierający wymagane informacje konfiguracyjne lub nazwę pliku, który klient pobiera z serwera, wykorzystując TFTP.
  3. Jeśli serwer nie posiada konfiguracji dla klienta, sprawdza, czy posiada dla niego informację o przekazaniu zapytania do innego serwera BOOTP. Jeśli tak nie jest, pakiet jest odrzucany. W przeciwnym wypadku serwer sprawdza, czy:
    • „liczba skoków” przekroczyła skonfigurowane maksimum
    • „liczba sekund” przekroczyła dopuszczalną wartość
    Jeśli którykolwiek z warunków jest spełniony, pakiet zostaje odrzucony. Jeśli żaden nie jest spełniony, serwer przekazuje zapytanie do innego serwera BOOTP zgodnie z konfiguracją.
  4. Kroki 2, 3 są powtarzane dopóty, dopóki nie znajdzie się serwer gotowy udzielić odpowiedzi klientowi lub nie zostanie spełniony jeden z warunków odrzucenia pakietu.

UWAGA: Z użyciem protokołu BOOTP maszyna może wystartować poprzez bramkę, istotne jednak jest, aby serwer BOOTP zawierający informację o przekazaniu zapytania BOOTREQUEST znajdował się po tej samej stronie bramki co klient.

Nagłówek BOOTP

[edytuj | edytuj kod]
00-07 08-15 16-23 24-31
operacja typ sprzętu długość adresu sprzętowego liczba skoków
xid (identyfikator transakcji)
liczba sekund nie używane
adres IP klienta
przydzielony adres IP klienta
adres IP serwera
adres IP bramki
adres sprzętowy klienta (16 oktetów)
nazwa serwera (64 oktety)
plik startowy (128 oktetów)
opcje producenta (64 oktety)
operacja
kod operacji, możliwe wartości to: BOOTREQUEST [1], BOOTREPLY [2]
typ sprzętu
liczba z zakresu 1-28 oznaczająca typ sprzętu (karty sieciowej). Dla sieci ethernetowej przyjmuje wartość 1.
długość HA
długość adresu sprzętowego używanego do identyfikacji urządzeń sieciowych
liczba skoków
zliczanie pośrednich ruterów biorących udział w transmisji pakietu
xid
wybierany losowo przez klienta identyfikator (w sytuacji, gdy serwer nie będzie w stanie 'zrozumieć' adresu sprzętowego klienta (wyśle odpowiedź na broadcast), xid będzie jedynym sposobem rozpoznania odpowiedzi kierowanej do klienta)
liczba sekund
mierzony w sekundach czas, jaki upłynął od momentu pierwszego wysłania przez klienta wiadomości typu BOOTREQUEST
flagi
zdefiniowane w RFC 1542[2]
adres IP klienta
ustawia klient, jeśli zna
przydzielony adres IP
ustawia serwer
adres IP serwera
ustawia serwer
adres IP bramki
ustawia serwer
adres sprzętowy klienta
ustawia klient
nazwa serwera
ustawia serwer
plik startowy
ustawia serwer

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. W.J. Croft, J. Gilmore, Bootstrap Protocol, RFC 951, IETF, wrzesień 1985, DOI10.17487/RFC0951, ISSN 2070-1721, OCLC 943595667 (ang.).
  2. W. Wimer, Clarifications and Extensions for the Bootstrap Protocol, RFC 1542, IETF, październik 1993, DOI10.17487/RFC1542, ISSN 2070-1721, OCLC 943595667 (ang.).