Boris Ananjew – Wikipedia, wolna encyklopedia

Boris Giersimowicz Ananjew (ur. 14 sierpnia 1907 we Władykaukazie, zm. 18 maja 1972 w Leningradzie) – radziecki psycholog i pedagog.

Pracę naukową rozpoczął w 1928 roku, od 1944 był profesorem Uniwersytetu Leningradzkiego. Od 1955 był członkiem Akademii Nauk Pedagogicznych ZSRR. W okresie najbardziej aktywnej działalności naukowo-badawczej, w latach 1951–1960, był dyrektorem Naukowo-Badawczego Instytutu Pedagogiki w Leningradzie.

Jego badania naukowe obejmowały zagadnienia psychologii ogólnej oraz psychologii dziecka. Badania koncentrowały się na problematyce wrażeń oraz spostrzeżeń. Jako dyrektor Instytutu kierował badaniami nad strukturami treści kształcenia ogólnego.

• Psichołogija piedagogiczeskoj ocenki, 1935
• Prostranstwiennoje razliczenije, 1955
• Psichołogija czuwstwiennogo poznanija, 1960
• Tieorija oszczuszczenij, 1961
• czełowiek kak priedmiet poznanija, 1968
• O problemach sowremiennogo czełowiekoznanija, 1977
• Izbrannyje psichołogiczeskije trudy, t. 1–2, 1980

• Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 2001, s. 24. ISBN 83-88149-41-5.