Bravo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bravo
Ilustracja
Częstotliwość

miesięcznik

Państwo

 Niemcy

Wydawca

Bauer Media Group

Tematyka

rozrywka

Pierwszy numer

1956

Średni nakład

85 000 (styczeń 2021) egz.

ISSN

0406-9595

Strona internetowa

Bravo – dwutygodnik dla młodzieży, pochodzący z Niemiec, ukazujący się też w wielu innych krajach Europy. W Polsce pojawił się po raz pierwszy w 1991 roku i wydawany był przez Wydawnictwo Bauer. Redaktorem naczelnym polskiej wersji czasopisma był Michał Wiśnicki[1]. Ostatni numer polskiego wydania Bravo ukazał się w grudniu 2017.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Bravo w Niemczech i innych krajach europejskich

[edytuj | edytuj kod]

Założycielem Bravo byli: dziennikarz Peter Boenisch i Helmut Kindler, właściciel wydawnictwa Kindler Verlag. Pierwszy numer czasopisma, pod tytułem BRAVO, Die Zeitschrift für Film und Fernsehen (niem. BRAVO. Magazyn o filmie i telewizji) ukazał się w Niemczech 26 sierpnia 1956 roku, z Marilyn Monroe na okładce. Miał 40 stron i 30 tysięcy egzemplarzy nakładu. Równolegle tytuł ukazał się w Wiedniu.[2]

Od początku pismo kierowane było do nastolatków, a jego tematyka oscylowała wokół popkultury, a także kwestii związanych z dojrzewaniem i współżyciem płciowym. Bravo dostarczało bieżących informacji ze świata muzyki, filmu i telewizji. W środku publikowane były wywiady ze znanymi osobami, krzyżówki, dział porad, konkursy, fotostory, horoskopy, opisy filmów i seriali, dział mody, plakaty i inne.

4 listopada 1956, w 11. numerze, ukazała się pierwsza lista przebojów BRAVO-Musicbox, którą wygrał Freddy Quinn z piosenką Heimweh. W grudniu ukazał się pierwszy z seriali o życiu gwiazd. Jego bohaterem był James Dean. Każdy serial miał 10 odcinków. W styczniu 1957 roku BRAVO ogłosiło pierwszy konkurs na najlepszego aktora lub aktorkę (OTTO).

24 marca 1959 roku na łamach BRAVO pojawiła się pierwsza z 11 części plakatu Brigitte Bardot naturalnej wielkości, którego elementy publikowane były w kolejnych tygodniach. Pomysł takich plakatów wpłynął na szybki wzrost popularności tygodnika: W połowie 1959 roku nakład osiągnął 523.000 egzemplarzy.

W latach 70. zwykle sprzedawało się ono w Niemczech w liczbie miliona egzemplarzy. Podobne nakłady osiągano aż do połowy lat 90., po czym liczby te stopniowo zaczęły spadać. Mimo tego, w 2010 roku wciąż sprzedawano ok. pół miliona egzemplarzy, co czyniło Bravo najpopularniejszym czasopismem dla nastolatków w Europie. W lutym 2017 zaprzestano wydawania Bravo w Hiszpanii[3].

Bravo w Polsce

[edytuj | edytuj kod]
Bravo
Częstotliwość

dwutygodnik

Państwo

 Polska

Wydawca

Wydawnictwo Bauer

Tematyka

rozrywka

Pierwszy numer

1991

Ostatni numer

grudzień 2017

Redaktor naczelny

Michał Wiśnicki

Średni nakład

250 000 egz.

Format

A4

ISSN

1230-8692

Strona internetowa

W październiku 1991 ukazał się pierwszy numer polskiej edycji Bravo. Wcześniej magazyn docierał do Polski nieoficjalnymi kanałami[4]. Co roku czasopismo rozdawało nagrody dla osobistości przemysłu rozrywkowego, tzw. Bravoory, oparte na głosach czytelników w danych kategoriach[5]. Nakład pisma w kwietniu 2010 w Polsce wynosił 250 000 egzemplarzy, a sprzedaż około 198 000 egzemplarzy[6]. Czasopismo było krytykowane przez organizacje wychowawcze ze względu na promowanie wśród dorastającej młodzieży swobody obyczajowej (np. wczesnej inicjacji seksualnej)[7].

27 grudnia 2017 wydano ostatni numer Bravo w Polsce[8]. Powodem decyzji była spadająca sprzedaż (300 tys. egz. w 2002 r., 200 tys. egz. w 2010 r., 25 tys. egz. w 2016 r. i 11,6 tys. w 2017 r.)[9]. Adres URL strony internetowej magazynu Bravo w Polsce po jego likwidacji początkowo przekierowywał na należący do Bauer Media Polska portal internetowy Interia.pl, a następnie po sprzedaży tego portalu internetowego spółce Cyfrowy Polsat w 2020 roku przekierowuje na oficjalną stronę wydawnictwa Bauer Media Polska[10], choć nadal czynna jest strona czasopisma na serwisie społecznościowym Facebook[11]. Zdaniem Anny Hahn-Leśniewskiej, wiceprezes agencji Partner of Promotion „znika z rynku „Bravo”, na którym wychowały się pokolenia X czy Y, bo dzisiaj miejsce na podium w źródłach wiedzy zajmuje już dawno YouTube, Instagram, Snapchat[12].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tytuły – Bravo. wydawnictwo.bauer.pl. [dostęp 2012-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-09)]. (pol.).
  2. Małgorzata Dwornik, BRAVO. Historia sześćdziesięciolatka dla młodzieży [online], tygodnik Reporterzy.info, ISSN 2544-5839, 4 kwietnia 2022.
  3. Cierra la revista ‘Bravo’ tras 21 años y 552 números en los quioscos [online], 24 lutego 2017, www.huffingtonpost.es [dostęp 2017-12-30] (hiszp.).
  4. Ukazał się ostatni numer polskiej edycji magazynu Bravo [online], 28 grudnia 2017, Antyradio.pl [dostęp 2017-12-30] (pol.).
  5. BRAVOORA 2012 – wybierz gwiazdy roku!. bravo.pl. [dostęp 2012-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  6. ZKDP: Dane Związku Kontroli Dystrybucji Prasy z kwietnia 2010. [dostęp 2010-07-07].
  7. Tomasz Piotr Nowakowski: Modele człowieka propagowane w czasopismach młodzieżowych. Maternus, 2004. ISBN 83-912429-4-3.
  8. Dwutygodnik „Bravo” znika z polskiego rynku. To koniec pewnej epoki, „Business Insider”, 28 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-28] (pol.).
  9. Sebastian Kucharski, Bravo znika z rynku. Po 26 latach, „wyborcza.pl”, 28 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-28] (pol.).
  10. Interia – Polska i świat: informacje, sport, gwiazdy. [online], www.bravo.pl [dostęp 2017-12-29] (pol.).
  11. BRAVO Polska – Home [online], www.facebook.com [dostęp 2017-12-30] (pol.).
  12. „Bravo” znika z rynku, bo przegrywa u nastolatków z serwisami i aplikacjami internetowymi [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2018-01-13].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]