Broń przeciwpancerna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Broń przeciwpancerna – broń przeznaczona do walki z bronią pancerną przeciwnika.

Podział broni przeciwpancernej:

• strzelająca pociskami o działaniu uderzeniowym:
  • armaty przeciwpancerne;
  • karabiny przeciwpancerne;
• strzelająca pociskami o działaniu kumulacyjnym:
  • działa bezodrzutowe;
  • granatniki przeciwpancerne:
  • przeciwpancerne pociski kierowane;
  • granatniki karabinowe;
  • ręczne granaty przeciwpancerne.

Ponadto do broni przeciwpancernej zalicza się miny przeciwpancerne, butelki zapalające i inne środki.

• PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9