Bronisław Gustawicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bronisław Gustawicz
Ilustracja
Bronisław Gustawicz (przed 1906)
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1852
Kraków

Data i miejsce śmierci

9 października 1916
Kraków

Zawód, zajęcie

nauczyciel

Narodowość

polska

Bronisław Marian Tadeusz Gustawicz (ur. 18 listopada 1852 w Krakowie, zm. 9 października 1916 tamże) – polski nauczyciel, krajoznawca, taternik, przyrodnik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 listopada 1852 w Krakowie[1]. Ukończył krakowskie gimnazjum św. Anny, a następnie wyjechał do Lwowa, gdzie studiował na Wydziale Inżynierii Akademii Politechnicznej. Naukę kontynuował podyplomowo na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Następnie powrócił do Krakowa i podjął pracę w gimnazjum, którego sam był absolwentem. Podjął pracę nauczyciela od 29 września 1876[1]. Egzamin zawodowy złożył 2 czerwca 1882[1]. Został mianowany nauczycielem rzeczywistym 20 października 1886[1]. Wówczas został nauczycielem matematyki i fizyki w Wyższej Szkole Przemysłowej. W 1890 został profesorem w Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego. W 1904 wyjechał do Żywca, gdzie zainicjował powstanie Wyższej Szkoły Realnej. Został mianowany jej dyrektorem 10 października 1904[1] i pełnił to stanowisko przez siedem lat. Pracując w gimnazjum był autorem wielu prac o tematyce matematyczno-technicznej. Część z nich była publikowana w Czasopiśmie Technicznym, wydawanym przez Towarzystwo Politechniczne, którego był członkiem. Od 1882 był członkiem Komisji Fizjograficznej i Antropologicznej Akademii Umiejętności.

Był uczniem Eugeniusza Janoty, z którym uczestniczył w pierwszych wejściach na tatrzańskie szczyty: w 1866 byli oni na Granatach, rok później zdobyli przy pomocy przewodnika Macieja Sieczki główny wierzchołek Świnicy. Siostrzeńcem Gustawicza był Ignacy Król.

Był autorem podstawowych publikacji o Pieninach oraz bardzo wielu prac naukowych i popularnonaukowych z dziedziny geografii, etnografii, matematyki, kartografii, meteorologii, ochrony zwierząt itd. Stworzył też wiele spośród najważniejszych haseł w monumentalnym dziele, do dziś bardzo ważnym źródle wiadomości geograficznych i historycznych, Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich wydawanym w Warszawie w latach 1880–1895 (i uzupełnienia 1900, 1902).

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
Książki
Artykuły
  • 1881 Podania, przesądy, gadki i nazwy ludowe w dziedzinie przyrody[2][3], ZWAK, t. 5, s. 102-186.
  • 1910 O zwyczajach świętomarcińskich, "Lud", t. 16, s. 1-16.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Henryk Kopia: Spis nauczycieli szkół średnich w Galicyi oraz polskiego gimnazyum w Cieszynie. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1909, s. 5.
  2. Bronisław Gustawicz, Podania, przesądy, gadki i nazwy ludowe w dziedzinie przyrody. Cz. 1, Zwierzęta, wyd. 1881. [online], polona.pl [dostęp 2018-09-07].
  3. Podania, przesądy, gadki i nazwy ludowe w dziedzinie przyrody. Cz. 2, Rośliny, wyd. 1882. [online], polona.pl [dostęp 2018-09-07].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]