Bronisław – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bronisław
Płeć

męskie

Język(i)

polski, czeski, słowacki, serbsko-chorwacki

Znaczenie
Języki

słowiańskie

Słowo

bronić + sława

Znaczenie

„broniący sławy” lub „sławny obrońca”

Alternatywne nazwy
Warianty obcojęzyczne

Branislav

Odpowiednik dla płci przeciwnej

Bronisława

Formy pochodne

Bronek

Bronisław, Bronsław, Barnisław, (zniem.) Brunisław, Brosław – męskie imię pochodzenia słowiańskiego.

Budowa, znaczenie, formy

[edytuj | edytuj kod]

Imię Bronisław jest przykładem staropolskiego, złożonego, osobowego imienia dwuczłonowego, które jest reliktem pogańskich imion używanych we wczesnym średniowieczu przez Słowian[1]. Składa się z członu Broni- ("bronić, strzec") i -sław ("sława"). Być może znaczyło "ten, kto broni sławy" lub "sławny obrońca". Witold Taszycki zaliczył Bronisława do grupy najstarszych polskich imion osobowych[2].

Skróconą formą tego imienia był Brosław, a żeńskim odpowiednikiem – Bronisława. Podobne imiona staropolskie: *Bronimir, Bronisąd oraz Broniwoj.

Bronisław imieniny obchodzi: 18 sierpnia[3][4][5], 1 września[3][4][5], 3 września[3][4][5] i 6 października[3][4][5].

Osoby noszące imię

[edytuj | edytuj kod]

Postacie fikcyjne

[edytuj | edytuj kod]

Odpowiedniki w innych językach

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Klemensiewicz 1981 ↓, s. 188-189.
  2. Taszycki 1926 ↓.
  3. a b c d Skorowidz imion, [w:] Donat Chruścicki, Skarbczyk imion, wyd. II, Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1983, s. 16. nlb, lewa kolumna, ISBN 83-217-2374-8 (pol.), Książka liczy 128 stron, z których żadnej nie ponumerowano. Na stronie 1. umieszczono logo wydawnictwa, str. 3. to strona tytułowa, na stronie 4. wydrukowano numer ISBN, który powtórzono na 3. stronie okładki. Nakład 100 tysięcy egz.
  4. a b c d Bronisław [online], deon.pl [dostęp 2024-01-31] (pol.).
  5. a b c d Mike Campbell, Name Days for the name Bronisław [online], Behind the Name [dostęp 2024-01-31] (ang.).
  6. Kazimierz Tymiński: Mały słownik POLSKO-ESPERANCKI. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 429. ISBN 83-214-0326-3.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zenon Klemensiewicz: Gramatyka historyczna języka polskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981. ISBN 83-01-00995-0.
  • Witold Taszycki: Najdawniejsze polskie imiona osobowe. Kraków: 1926.