French
DeutschBruno Miecugow – Wikipedia, wolna encyklopedia
g.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | dziennikarz |
| Dzieci | |
Bruno Miecugow (ur. 29 lipca 1927 w Iwoniczu-Zdroju[1], zm. 17 lipca 2009 w Krakowie) – polski dziennikarz, publicysta i pisarz, przez wiele lat związany z „Dziennikiem Polskim”.
a.jpg)
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jego ojciec miał pochodzenie ormiańsko-gruzińskie, był kierownikiem działu mieszkaniowego w zarządzie Uzdrowiska Iwonicz, później plenipotentem hrabiów Załuskich, matka prowadziła pensjonat[2]. Maturę zdawał eksternistycznie w 1946 roku. Dostał się na Politechnikę Wrocławską. W roku 1948 przez semestr studiował na Politechnice Warszawskiej, następnie wyjechał do Krakowa, gdzie od 1950 roku kontynuował studia na Akademii Górniczo-Hutniczej. W październiku 1951 przerwał studia i rozpoczął pracę w dziale terenowym „Echa Krakowa". Rok później przeniósł się do Nowej Huty, gdzie pracował dla gazety „Budujemy Socjalizm". Po roku pracy został zwolniony i jako wolny strzelec współpracował z kilkoma periodykami[3]. Bruno Miecugow przez 30 lat pisał dla Kabaretu Jama Michalika oraz teksty piosenek dla Tropicale Thaiti Granda Banda. Przez kilkadziesiąt lat publikował w piątkowym numerze „Dziennika Polskiego” słynny felieton-list[4]. W latach 1950–1956 współpracował z czasopismem „Budujemy socjalizm”[5]. Od 1994 roku publikował w "Dziś i Jutro", tygodniku wznowionym w Krakowie przez Henryka Cyganika.
Był współautorem scenariusza do filmu Złe dobrego początki... (1983) oraz autorem książek: Morderstwo w Arce Noego (1962), Boyowym szlakiem (czyli a to ci kabaret) (wspólnie z Haliną Kwiatkowską), Grzeszne życie Brunona Miecugowa (2008). Ostatnia z tych książek kończy się pożegnalnym listem adresowanym Wiekuiście Szanowni Czytelnicy[4].
W 1953 podpisał tzw. apel krakowski z poparciem stalinowskich władz PRL po aresztowaniu pod sfabrykowanymi zarzutami duchownych katolickich i skazaniu na karę śmierci: Edwarda Chachlicę, Michała Kowalika i księdza Józefa Lelitę.
Zmarł na raka płuc. Pochowany został na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty[6].
Jego synem był Grzegorz Miecugow[7].
Nagrody i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Laur za Mistrzostwo w Sztuce (2004)
- Złota Gruszka – nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy RP o/Kraków (2000)
- Nagroda Miasta Krakowa (1983)
- wyróżnienie na I Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za teksty piosenek wojskowych (1963)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Boyowym szlakiem – Halina Kwiatkowska i Brunon Miecugow. cojestgrane.pl, 2005.
- ↑ Grzegorz Miecugow – Nie pójdę do raju. gala.pl, 2010-02-19. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane (2017-08-29)].
- ↑ relacje biograficzne Bruno Miecugow
- ↑ a b Andrzej Kozioł: Żegnaj, Bruno. dziennikpolski24.pl, 18 lipca 2009.
- ↑ Budujemy socjalizm. W: Ryszard Dzieszyński, Jan L. Franczyk: Encyklopedia Nowej Huty. Kraków: Wydawnictwo Towarzystwa Słowaków w Polsce, 2006, s. 17. ISBN 978-83-7490-060-7.
- ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Bruno Miecugow. rakowice.eu. [dostęp 2018-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
- ↑ Zmarł ojciec Grzegorza Miecugowa. tvn24.pl, 2009-07-18. [dostęp 2011-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-13)].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zmarł ojciec Grzegorza Miecugowa. tvn24.pl, 18 lipca 2009. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 kwietnia 2010)].